Kur këndonte nëna

Poezi nga Avdush Canaj

Nëna ime s`kishte shkollë
asnjë ditë,
ishte kohë e robërisë,
kur bënte oja me mëçik
këndonte vargje
nga “Lahuta e Malcis”!

Kishte zë ylberor nënëmira ime,
bilbileshë në maj!
Pëllumbat i zbrisnin në sup,
dëgjonin me mua këngën e saj.
Lulet kudo çelnin , hapnin petalet!
Kënga merrte krahë,
këndonte kopshti,
fushat,
malet…

E pyeta një ditë në përqafim:

• Ku e ke mësuar këtë këngë të bukur
  kur s`di shkrim-lexim?!
  I qeshën sytë e kaltër si dy kroje:
  Nga babai im.Babai im.
  -Ti më ke thënë çiltërisht,
  ai firmoste me gisht.
• Me gisht ,po diellin e shihte larg,
  i pari,
  lahutën e mësoi nga gjyshi i vet,
  lahutari.
  Kaherë nëna ka shkuar tek yjet,
  atje kujdeset për lulet,
  i përkdhelë me dorë!
  Kur malli krahët shtrinë ,
  më vjen si pulëbardhë
  me atë zë të ëmbël, hyjnor!