Epika e trashëguar

Nga Shefik Shkodra

1.

Në maje të shigjetës syri i mbështetur rri hapur
trupi i vashës zgjatur e mbështjell bolla si pjergulla!

I ka do rrëfime të shumta për këtë kohë sogjetari
ka marrë leje prej Bajram Begut për selam n’vjet
se dikush po e nis rrugën deri në atë breg-mejdani
si një çaush zhvesh fëmijë burra e gra hiç pa merak
i sheh të rrethuar si atëherë gjithë me nizam e redif –
deri sa të kryhet ahengu me ata harambashët cinikë

E ai e përshëndet atë maskaradë me këngë të re
Si njeriu i gjinisë asnjanëse a magjistar i stisur!

Krajlitë e mëdha pa salltanet vijnë e vejnë
Oborri po ngjet si një dasmë shumë e madhe
dhe krejt të qeshur qefleisen në odat e sarajit
mbretëreshën Teutë e kishin kopje n’kornizë
Risanin s’e njihnin ata fisnikët e oborrtarëve
këta kishin mësuar përralla të stërgjyshërve –
trashëgimia për kopetë me histori gojore

Ato dukje e pritje të mrekullueshme të sorrave
deh! po i vinte erë kërme asaj elegancës hipokrite!

Binte buria me veglat tjera në atë kor simfonie
rrogëtarët skutash e ndienin vetën të hallakatur e
mëndeshat u jepnin gji bijve të padronëve n’shtrat
thundra kali brejtur me patkonj si dhëmbë të rënë
yjet natën forconin shkëlqimin e cegmit dimërorë
hëna si ditëmdrekë po i ndërzente hanëmet pallatit

Vetëm qeni i shtëpisë leh hidhur e trishtueshëm
lidhur dhe ai di diçka shpërfillëse në këtë tryezë!

S’ia vë veshin as panlaveri rrjepacak duke shkumuar
për kasapët duartrokiste – një âsht kur ia gjuanin
atje te plehu zagarët e zhuganët bashkohen n’zdrale
botës i rrëfejnë dije për mirësi pa e ditur si quhen
sokakaxhinjtë sjellin mish e raki nga pazari ditor
sa shakaxhinjë të mëdhenj ka kjo Fusha e Madhe Miqtë e presin fundin e ceremonisë me shenja gati

Si gjithnjë me kosa në shokë për rrëmujë befasie
këtë dhuratë ua kthejnë se kurrë s’kanë ndryshuar!

2.

Pranvera ka ikur moti e kalimtari i gjallë me shpresë
Tash është duke grimcuar atë petë-shenjë për këtë mot
Asnjëherë nuk agon ditë e plotë retë po e errësojnë
Ëndrra gjithfarësh sheh në natën e gjatë në kohë të ritë
S’ka shpjegime për shtigjet historike s’lënë barbarët
Rrena e princërve ish’ shndërruar në përrallën e artë

Piratët na kthyen historinë antike si një kokërr qershie
Ajo ëmbëlsira mashtruese nxiti sërish vjellje me vrer!

Kalorësit apokaliptik i mundon vesvesja për lartësitë
Mbathin këpucët e nallbanëve me therje të metaltë
Këmishët e porositura nga sivëllezërit kundër-plumb
Te Mrizi i Pleqve po gjenin uratimin e bekimin e tyre
Bie një mot bronztë dhe as pikëllim e as gëzim s’ishte
dhe Zana e Malit për inati të vetes të gjithë i ka zanua

Me mund memecët e kanë qelë gojën sa për ironi
U shkojnë jargët e vetë qeshen me formën si minj!

Në maje të gishtërinjve cijatën me zë shurdhues
Rebelimi i tyre ka ngjarë haptas po i troket njerëzisë
– S’ka përtej nesh kush që e ngjallë më mirë robërinë
Skllavërimin duhet vijuar se, kështu jemi të mësuar
Mos e ngrohni ujët se do t’u shteret prapambetja
Jemi të parët në tokë që e risollëm Hajkën në Fushë

Kohë e shpifësve e sa tebdil këto kafshët grabitëse
Asnjërit emrin s’ua ke dëgjuar as në rini as në pleqëri!

Stina e dashur me përkushtime këngësh – lumenj
u tret me gjethe e zogj shtegtarë në ikje frikshëm
përtej Shtatë Bjeshkëve dikush luajnë tragjik-komedi
Sa mizor janë në mes veti kafshët kur i fut në rreth
Gjuetarët i mbajnë të rrethuar katër anët e strofkës
jeta e papërballueshme – shumë figura fantazmash

Sa shumë vargoj pas shtrigësh bartin të lashtat
prej arës në arën e tyre pa lënë pikë bereqeti
toka po mbetet sërnishtë frytet e tash të grabitura
mendja bëhet ëndërr në zgjëndërr në këtë mbretëri
kujt t’ia rrëfesh këtë ndryshim për qeniet e urryera

Sogjetari ngjeshët me pezëm e i mbush xhepat shurrë
Sa herë i kujtohen princat e shpikur Fushës së Nëmur!