Cikël me poezi nga Anton Marku

Nga libri “Duke pritur ditën e tetë”, Botoi IWA Bogdani (maj 2024)

PËLLUMBAT E ZINJ

Njëzet e disa vjeç ishim
kur u zgjuam
në të tashmen e atëhershme
Nuk e dinim
se nga kush po i fshihnim sytë
pa i shkruar asnjë letër askujt
Donim të vdisnim
pa u bërë pleq
të deheshim me atë pak
që kishte mbetur
në fund të gotës
Livadheve të bardha
të dimrave tanë.

ILUZION

Në botën time
detit i mjaftoi
një pikë loti
që të përmbytet
Unë u bëra re
qiellin ta mbrojë nga toka
Me të dy duart
zhvarrosa Parajsën.

SHIRAVE TË VJETËR

Prapë nuk ia dole të më djersitësh
duart e së njëjtës erë
të tërhoqën nga fundi
Edhe kësaj radhe u nise
pa e ditur se për ku
Shirave të vjetër t’i numërosh
orët që nuk kthehen më
Pa të shkuar në mend
se kurdoherë
mund të ishte e fundit.

ARRËTHYESIT

Ne jemi trupa
të ngjizur nga dy duhama
gjatë një nate të epshme
Që nga dita e parë e ardhjes
fletëve të ujit ecim
pikave të shiut u marrim erë
Dielli na spërkat
me pika të grisura drite
Me imtësira mbushim ditët
emrat tanë i gjejmë
faqeve të palexuara të librave.

ZONJA NGA BANAKU

Shtirej sikur ishte e dashuruar
por nuk ishte
Askujt nuk donte t’i thoshte
se vuante për sytë që kishte parë
në fytyrën e një burri
Një mëngjes të përgjumur
kohës ia lëshoi dorën
hapave të tij u shkoi nga pas
pa e ditur se në cilën derë duhet trokitur
I mjaftonte
ta puthte hijen e tij
në flokët e saj.
Paturpësisht.