Në të pashuarat etjet tona
Poezi nga Demush Mehmeti
Në të pashuarat etjet tona shkrihen vullkanet
Llava ndalon ngrohja mbetët e zbehët
Madhështia e aromës sate dehë dhe hyjnit
Fort dhe keq i trullos lakenjtë
Zemra e gurzuar nga ti i merr shkriftësit
Lumturia merr krahë !
PËRQAFIMI QË MË MUNGON
Po sa keq ligem e lëndohem unë i mallëngjyeri
Përqafimi i Sarës më mungon
Dua ta kam afër ashtu siç ma donë zemra
Në përqafimin fort ta shtrëngoj
Përqafoe ti e qmuara nënë e saj
Të ëmblën e zemrës sime
Përgdhele me dashuri nënave të botës
Në emër të gjyshit
Ashtu siç dinë ti foli ëmbël dhe but
Tregoj për timen dashuri
Ani edhe pse ende e vogël është e s’dinë !
DITËN QË S’TË KUJTOJ TY
Për pak e me të harruar dhe ty që s’harrohesh
Me të harruar si vetën time
Trullosur nga këto ëndrra kohe kotēsi
Do më gllabëroi verbëria dendësi errësire
Ditën që s’të kujtoj ty
As hundën time s’do e shehë ky i imi sy
E di vitet në ecje do e hanë dhe kokën time
Mosha s’më mplakë ndihem i ri
Vetëm pa ty mbetëm asgjë humbëtirë!
A MBETI KUSH PA U DJEGË
Vallë saherë të mbuluan retë rebeluara tërbim
Të djegi dielli me rrezët e tija prush
Pa u lagur kush shpëtoi
Kënd se rrahi e furishmja shtrëngatë
Kush mbeti pa u djegë
Vallë cila ishte jeta ime tëndës hapësirë
Nënë të hapurin tëndin qiell
Tregom për timin mëkat
Për rrënjën time shtrirë tëndit shtat!
NËSE
Nëse dhe vetëm një ditë do të mbetëm pa të njerëzishmen dashuri
Do tretëm si grimcë pluhuri humbur në erë
Katandisur rrugëve të kohës dredhë
Do mbetëm luspë shkrumbi palosur në buzë
Dhimbje e mbetur në derë
Do mbetem keq krejt i mjerë!