Bota poetike e Rrustem Gecit

Rrustem Geci u lind në Roganë të Dardanës, 06.01.1950. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen në Gjilan dhe Dardanë. Rrustem Geci u kulturua në Universitetin e Prishtinës, Fakulteti Ekonomik. Rrustem Geci rrafsh15 vjet punoi gazetar në Radio Televizionin e Prishtinës. Pas mbylljes së RTP-së, Geci mërgohet në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tani jeton. Me poezi është marr që nga fëmijëria.

Poezia e Rrustem Gecit është vlerësuar nga studiuesit e letërsisë. Geci deri më tash ka shkruar dhe botuar 19 libra, prej tyre, 2 monografi, dhe 15 libra me poezi; 1.“Demonstratat e luleve“, 2.“Antologjia personale“ 3. „Jeta në letër“, 4.“Ajri dhe koha“, 5.”Mielli dhe uji“, 6. ”Afeida”“, 7. Arbdheu“, 8. “Dridhjet e barit“, 9. “Këngë qipshte“ 10.„Erdhëna“,11.„Një rrënjë ulliri jemi“, 12.“Shqipëri në çdo shtëpi”, 13.“Milenium”, 14. “Rogana”, 15. “Heroika”, 16. “Gacat e prushit”,17.dhe monografitë; “Pasha këtë tokë”, dhe 19.“Atdhetarët”. Rrustem Geci viteve të fundit është prezantuar në 5 antologji të poezisë shqipe, dhe me një antologji të gazetarisë shqipe.

Në dy antologji ku është prezantuar edhe poezia e Rrustem Gecit, janë në proces të botimit. Rrustem Geci, është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës prej vitit 1995. Këtë biografi të shkurtër,për poetin Rrustem Geci po e mbylli me një poezi të tij : Gjak u bënë vargjet / derisa erdhën tek ju / për të dhënë mesazhin / e një mesdite të bukur /.

Këto dhe 23 mijëra vargje të tjera, janë bota poetike e Gecit, e përmbledhur në librin monumental “Kanuni poetik”.

Derada Gashi – Frankfurt

Cikël poezish nga libri, “Kanuni poetik” !.

A D R E S A

Krejt në fillim ishte toka
ishte ajri, fryma dhe shiu
dielli, mëngjeset, mesdita
pemët e egra të fushave

Krejt në fillim ishte rëra
shkretira e territ të gjelbër
shija e bukës dhe kripës
zanafilla e plot fillimeve

Krejt në fillim ishte zjarri
mendja që s´ mbyll sy
e krejt më pastaj ia behën
lulet e kopështit,të lashtat

Krejt në fillim ishte ugari
mbjellja farërave në tokë
arbërimi i emërvendeve
dhe mbëltimi i të folmes

I burgosuri i idesë

Jam zë i fjalës së plagosur
jam zë i fjalës së ndaluar
dhe jetoj ku jeton Kosova
dhe jetoj ku jeton Shqipëria

Në flakët që vetëm rriten
goditem nga valë të ashpra
nga përsëritjet monotone
të akteve të konferencave

Jam zë i fjalës së murosur
jam vetja ime e paluajtshme
në këtë tokë të përjetshme
sa jam i lashtë, aq edhe i ri

Në luftën që kemi përpara
kam plot të pashpërthyera
jam arti që nuk mburrem
jam arsyeja që nuk jepem

GJUHA SHQIPE

Jam nënë e disa gjuhëve
mëmën e kam pellazge
ajo mua më trashëgoi
të jem e gjithmonshme

Ky mesazh i shekujve
10 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet Iliri
është gjuha jonë shqipe

Kosovë, Iliridë, Çamëri
trualli im g j u h ë s o r
me ju unë jam shqiptar
me ju unë jam Shqipëri

Gjuhë indoevropiane
bijë e gjuhës shqipe
sa gjuhë nga gjuha jonë
u bënë gjuhë më vete

A D H O A N I

Na ishte njëherë një zog
me qiell shumë të gjerë
Dardani e kishte emrin
Iliriane e kish mbiemrin

Në mbretërinë e tokës
atë zog të gjelbërimeve
të ngjashëm me kaçubat
mëllenjë atë e thërrisnim

Ai zog poetik i fushave
I motshëm 13 mijë vjet
rron Fushës së Kosovës
po s´ i një lirik i madh

Adhoani, një trim dardan
nga shkambijtë e Trojës
Trojën e pa si e varrosën
kufijtë Ilirisë t´ia tkurrin

ÇKA THA LIRIA ?

Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
e v r o p a t më copëtuan
kur Evropa s´ish e drejtë

Kosovës shumë po flitet
se bisedat s ´ janë mirë
Kosovën e duam tamam
pa pranga e pa mynxyrë

Imja është kjo tokë
foli liria, vetëtima e saj
unë jam e juaja, sa të më
mbroni, dhe të më mbani

Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
më shumë se një shekull
jam nën degë të rrufesë!..

L U A R D I

Fjala e shkruar në letër
shprehë gjuhën, identitetin
të folmen shqip të popullit
artin në jetën e përditshme

Fjala e shkruar në letër
është krijimi më hyjnor
është qënia, është kultura
është gjaku ynë gjuhësor

Në shpirtin e një letërsie
ka frymë, ka personazhe
dhimbje të grumbulluara
udhëve të pavullnetshme

Fjala e shkruar në letër
dhe e pjesërishmja e jetës
janë shumëfishi i shpirtit
është përballja më sublime
që gjuhën e bëjnë të gjallë

A D H O A N I

Na ishte njëherë një zog
me qiell shumë të gjerë
Dardani e kishte emrin
Iliriane e kish mbiemrin

Në mbretërinë e tokës
atë zog të gjelbërimeve
të ngjashëm me kaçubat
mëllenjë atë e thërrisnim

Ai zog poetik i fushave
I motshëm 13 mijë vjet
rron Fushës së Kosovës
po s´ i një lirik i madh

Adhoani, një trim dardan
nga shkambijtë e Trojës
Trojën e pa si e varrosën
kufijtë Ilirisë t´ia tkurrin

R R Ë N J Ë Z A

Shoqe shoqe kallamoqe
misrin tim pse ma hoqe
misërin tënd pse se poqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
posi bleta pas më ndoqe
posi rrodhe sot s´mu hoqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
misërin ti pse s´e poqe
misërin tënd pse e dogje
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
djemtë neve sot na duan
djemtë duan të na puthin
në misërishte këtu pranë

Lidhja e shkronjave

Jetojmë në të njëtën kohë
nën të njëjtin qiell me yje
ku e bukura dhe i bukuri
dihatin me të njëjtën frymë

Jetojmë në të njëjtën kohë
ku valë të ashpra të jetës
thyhen nëpër kundërthënie
dhe shpërndahen qyteteve

Jetojmë në të njëjtën kohë
me të njëjtën etje të shpirtit
ku koha është krejt pakëz
për të krijuar më shumë

Jetojmë në të njëjtën kohë
Me të njëjtin gjak të kohës
Ku bashkimi i shkronjave
Ngre zërin e përbashkimit

QERPIKËT E HËNËS

Poezia, lokja e gjitha këngëve
nënëemadhja e gjitha arteve
me gjak muzash është lindur
me gjak muzash është rritur

Kjo dritë e të gjithë zemrave
me mijëra vjet e qytetëruar
herë-herë e lënë mes udhëve
po ato rreze jete i shpërndanë

Në proceset e gjata të krijimit
poezia e ruajti frymën e saj
mardhënjen poetike me kohën
fal frymës poetike të shpirtit

Në prehërin e art të letërsisë
rritet më e bukura e arteve
më e portokallta e ndjesive
dhe më e shenjta e dhimbjeve
Kujtesa e diellit

Ky breg shkëmbor i detit
I ruan të gjitha kohët e tij
shijen e ajrit dhe erërave
lagështinë e mëngjeseve

Ky breg shkëmbor i detit
I veshur me rreze e hije
është shpresë e vetë detit
heshtja poetike e tokës

Ky breg shkëmbor i detit
është dritësim i lumejve
dhe shkon përtej anijeve
që ky det të ketë një jetë

Ky breg shkëmbor i detit
I ruan të gjitha kujtimet
të anijeve të skllevërve
dhe tregëtarëve të luftave
KËSHILLTARËT

Me ajrin e bardhë të fushave
me ajrin e bardhë të maleve
me ajrin e të gjitha dritareve
shqiptarët do të bashkohen
për aq sa ndarja na ka ndarë
Shqiptar të të gjitha trojeve
merrni frymë zjarrit që ndizet
historia shkruhet me të bëra
që nga e hëna në të djelen, që
nga mëngjesi, deri natën vonë
Shqipëri, e gjithë shqiptarve
afrohu më pranë tokave tua
tokave që fqinjët ty t´i morën
bëhu bashkë me Kosovën
bëhu bashkë me Iliridën
bëhu bashkë me Çamërinë
për aq sa ndarja na ka ndarë
E DIELA E FJALËS

Vetmi,pse duhet të jetoj me ty
më mërzinë dhe shoqet tua
me rrapëllimat e erës tënde
me përsëritjet tua monotone

Ji më e kujdesshme me mua
mbretëria jote s´më pëlqen
hije, ti s´më bën dot të lumtur
unë çdo çast jam i burgosur

Në jetën time të përditëshme
unë nuk jam krejt i vetëm
ti je shqetësimi im i bukur
pse unë sot jam kaq i dehur

Poezi, ma hiq qafe vetminë
dhe aventurën e nënhijeve
muzë, pse më rri aq e heshtur
e më deh, me aq pak aromë!..
GJAKU I SHTËPISË

Ku i ke trimat moj shtëpi
derën ty kush ta ka mbyllur
luftë ka kudo nëpër Kosovë
i zoti shtëpisë ku do të jetë

Shtëpia heshtë, shtëpia s´flet
retë nga pak pluskojnë shi
dritaret qajnë për pak diell
era pemët sa shumë i dridhë

Ku i ke trimat moj shtëpi
dikur këtu kishte pesë djemë
dy vajza dhe prindërit e tyre
athua tani ku mund të jenë

Shtëpia heshtë, shtëpia s´flet
këtu munguakan edhe fqinjët
me pika gjaku qenka oborri
me pika gjaku qenka shtëpia

2
———————————–

Nënë e Luftës e hapi derën
eja hyn brenda ti o njeri
në kopësht kam dy kufoma
o udhëtar i mirë më ndihmo

Kush je ti o Nënë e fisme
jam prej gjakut të shtëpisë
tre djem i kam në luftë
ata janë te Mali i Martirëve

Shoku qytetar prej qytetit
kë po e kërkon këtu i vetëm
kërkoj djalin dhe nusen
janë në UÇK, a i keni parë

Dreni yt dhe nusja Derada
janë në mbrojtje të atdheut
me ta janë tre djemtë e mi
me ata është tërë Kosova!..
Shqipeve të lirisë

– Xhevës e Fehmi Lladrovcit

Kosova i deshi për vete
të vuajtur ishin të dy
ata deshën të vdesin në
këmbë, të vdesin për liri

Lirinë e kishin në zemër
një pushkë kishin të dy
ata jetuan për të vdekur
ata vdiqën për të jetuar

Në pamje ishin të fisëm
në luftë qenë të bukur
ata e deshën Kosovën
më shumë se veten e tyre

Xheva e Femi Lladrovci
që kur ishin fëmijë
fletoret i kishin me zogj
dhe duart me shqiponja
T R E P Ç A

Në Trepçë është palca e Kosovës
qenia që të adhmen ma cakton
le të çmenden gjitha perënditë
Trepça Iliriane mua s´më mohon!..

Në të dielat e arit dhe të argjendit
në të hënat e shiut dhe metaleve
u vetëlind plumbi , zinku, argjendi
dhe kristalet me flori të Trepçës

Hapini ballinat e faqeve të tokës
të shihni feldspathet,…manganin
në të reshurat…mes vullkaneve
u vetëlindën Trepça dhe Opali

Qahen thëngjillet, floriret e tokës
qahet humusi.. dhe argjilet blu
me gjunj të natës m´i bien tokës
qahen pemët për degët kërcu

Fol gjuhë e lashtë e kësaj toke
Trepça e Kosovës prindin e di
Në Trepçë Kosova ka një emër
Mëmë e baba ia quajnë, Shqipëri
Komandant Lleshi

Fjala e fundit e Ridvan Qazimit

Zotërinj të historisë
Zotërinj të Luginës
unë fjalën e mbajta
gjaku ynë të mos thaj

Mes heshtjes e pritjes
fjalën e armatosëm
që Pushka e Preshevës
të dëgjohet Evropës

Zotërinj të l u f t ë s
Zotërinj të historisë
O do të jemi të lirë
O lufta jonë s´ndalon

Miq , vëllëzër , popull
të gjallë dhe të rënë
unë fjalën e mbajta
Lugina të jetë e lirë!..
Kënga e mbjellësit

Qysh kur arrës fletët i ranë
nën arrë u deshëm e u ndamë
fati neve pakëz na ndihmoi
derisa fletët arra i mbaroi

I mbetur vetëm me mbrëmjen
s´doja të shtrëngoja më veten
jetes unë ia hapa gjitha dyert
le të dehet me kë të dojë

Plot vite shkuan e do shkojnë
dhe ne njëri-tjetrin kërkojmë
jeta s´i uji përroit merr e ikë
po dashuria shumë ka meritë

Në kraharorin e një mbjellësi
zemra punon të mos pushojë
përjashta koha dhe ndërron
po zemra shpirtin s’e harron
ARBËNESHËT

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtën frymën , gjakun
gjuhën e zakonet, folklorin
kujtimet dhe frymëzimet
Zërin ( kuq e zi) të këngës

Intervistës sime në Zarë
Deshpali i dha përmbajtje
Tek ata ullinj të gjakut
Shprehej poeti arbëresh;
„Me fjalë gjuhën e mbajmë
pa fjalë gjuhën e thajmë“!

Emri arbëresh,… tronditë
emri arbëresh zjarrmon
në trung të këtij emri të
moçëm; dega e thyer qan;
„kam edhe pak gjak në trup
kam edhe pak lot në sy“ !..

Po të ishim të kujdesshëm
barku i butë i arbëresheve
do bënte më shumë fëmijë
dhe arbëreshët do të kishim
më shumë fshatra dhe shkolla
dhe gjuha jonë arbëreshe
do të kishte më shumë fjalë

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtën frymën, gjuhën
gjakun kuq e zi të këngës
falë Zarës zemërim-mirë
falë Zarës zemërim-gjerë!
Zarë, 1979
T A R A B O S H I

Ky diell i vluar në largësi
që vjen drejt nga gjithësia
vjen me rreze stinësh, të
ndritë ku është Shqipëria

Ky diell i vluar n´largësi
ulet i kthjellët n´Shqipëri
takon pemët këtej pari
dhe ngjitet vetë në qershi

Ky diell i vluar në largësi
që derdhet mbi Shqipëri
nuk është i zgjedhuri ynë
por i dashuruari i tokës

KËNGA e REXHËS

( sipas motivit popullor )

Nëna Rexhën e kishte djalë
Rexha nusen e kishte parë
Nusja e b u k u r , Rexha i ri
Të njohur ishin me dashuri

Dasmë e Rexhës, dasmë në zë
Katër shtëpi mbushur me miq
I gjithë gëzimi ishte në dasmë
Kënga e vallja nuk pushonin

Rexhën në dasmë do e vrasin
gjaku i Rexhës të mos shtohet
Ëndërr e nënës për djep të ri
ishte shpresa e saj për të birin

Vrasës i territ Rexhën e vranë
vrasja Rexhës, nusen e ndanë
nusja e bukur ,.. Rexha i ri
vrasës quhej një k a l ë i zi

Gjaku i Rexhës nuk do thajë
gjaku i këngës do ta mbajë
plagë e nënës s´mbyllet kurrë
vdekja e të birit i preu udhë
Kulla e Martirit

Ka ndal diell mbi Prekaz
E ka vu b u z ë n në gaz
Në Drenicë s´hyhet me sy
Tahir Meha vëzhgon n´dylbi

Ushtri e serbit po vjen zih
Vjen me tanke e me ushtri
Duan lirinë gjallë me lidhë
Po qëndresa udhën s´ mbyll

Tahir Meha një dardaniot
Pushka ime s´ flet veç sot
Plumbi i tij vret një Dodek
S´jepet kulla unë pa vdekë

Plumb i dytë vret një Milan
Vetë më hyri ai qen n´nishan
pikë e gjakut ku ka ra, pemë
e tokës kund s´ është tha!

2 )

Nebih Meha thërret. Tahir
Të lumtë dora o im bir
Tahir Meha shkreh në ´iq
Ne në luftë nuk jemi të liq

Dielli shëndrit mbi Prekaz
Tahir Meha po qesh me gaz
Babë e bir ngrehin një këngë
Babë e bir vrasin një gjëmë

Të lumtë zemra o azgan
Kështu luftohet për vatan
Ndal o serb o serbomadh
Kthehu prapa nga ke ardhë

Qysh kur ishte pellazgjia
Unë jam këtu n´tokat e mia
Tahir Meha pushkën mbush
Zjarri e do të ketë pak prush!..
G J I L A N I

Poetit të vrarë, Rexhep Elmazit

I vetëm, i vetëm
si një qytet në shi
vrasësi të vrau
tek v a r g u i ri!…

Gjilanit në këngë
më i m i r i djalë
Gjilanin e deshe
në Gjilan të vranë!

Zemra tha paguan
kënga do të mbesë;
të vranë e të shanë,
të shanë e të vranë!

Gjilanit në këngë
më i m i r i djalë
Gjilanin e deshe,
në Gjilan të vranë!…
E BUKURA MORE

Vëllëzërve të mi arbërereshë!..

Zemra zemrën qan e pyet
Malli mua m´i mbyti sytë
Në ëndërr shoh unë Morenë
Dheun e t´atës dhe atdhenë

Flet De Rada, flet dhe Ujko
Dushko Vetmo çon mesazh
Qan e bukura, qan i bukuri
Për Morenë e kam një mall

Flakë e shpirtit nuk shterron
Prush i zemrës nuk harron
Kujtoj hënë dhe kujtoj det
Sa herë gjaku im më thërret

Unë të desha po s´u pamë
Gjaku i shprishur edhe than
Gjuha jonë dritë shumëzon
Rrënja fort gjakun pastron!
Shqipja e Roganës

Kushtuar, Nevzad Balë Kryeziut

Ai nuk pranoi të dorëzohet
i refuzoi urdhërat e tyre
dhe për atë kundërshtim
Nevzadin Serbia e vrau

Ai s´pranoi të dorëzohet
as të tregoj emra e adresa
ai luftoi gjoks për gjoks
për ta mbrojtur pragun e tij

Nevzadi nuk u dorëzua , ai
i ndihmoi djemtë e lirisë
Luftën e UÇK-së e çmonte
si luftën tonë më çlirimtare
Ç E L Ë S I

Në një çelës që hap derën
përpiqesha të gjej veten
të gjej të kaluarën time
disa nga kujtimet e shkuara

Në një çelës që hap derën
lexoj numra të pafundmë
ëndrra të një kohe inerte
hije copash të shpërbëra

Në një çelës që hap derën
doja ta gjeja të kaluarën
pjesë të jetës së jetuar
që unë i kisha për zemër

Në një çelës që hap derën
plot gjëra s´kanë kuptim
plot gjëra s´ thonë asgjë
plot gjëra s´dua as t´i kujtoj
A R B A N I T Ë T

Unë flas gjuhën shqipe
i pat thënë mikut të tij
Aristidh Kola – Arbaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë nuk ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer mbarë, të
kaluarën tonë të shkelur

Nën atë qiell të Greqisë
të të vërtetave përmbys
shqipja bën luftën e saj
Çamëria të mos bjerë

Homeri shkruante shqip
në shqipen e pellazgëve
në pellazgjisht Odisenë
Aristidhi e kishte lexuar!..
P O E T I

Në poezi është gjaku im
Kosova e të gjitha kohrave
sa herë qan a ngec historia
vetëton e bubullon poezia

Midis ajrit, frymës dhe ujit
midis bimëve dhe bëmave
jeta jo ( rrallë ) pluskon
në heshtje, dhe pa beteja

Koha na do si do vetë
jo ashtu si e ( duam ) ne
ëndërrës zëshëm i thërras
po edhe ajo më del e zënë

Dhjamin dhe figurat zih
asnjë lloj i artit si duron
poezia skuqet dhe zbehet
kur me emër shenjëzon
LUTJA E ÇAMIT

A më lë o tokë të qaj
unë dua tek t´i një varr
unë dua këtu të rritem
gjaku im të mos thajë

Gurë gjyshi kam këtu
në beteja i ka mbjellë
brenda kam disa këngë
gjyshi im i ka shkruar

Toka ime, shumë të dua
më prano të vdes këtu
të betohem kam ardhë
tek shtëpia ku kam jetu

Çamëri o zemra ime
zëri i nënës më troket
guri gjyshit atje brenda
ngritu o bir, më thërret!..
Betejat në shtrat

Erosi më bëri të zhvishem
ju gëzova ardhjes së tij
mikun shumë e përqafova
derisa bërtisnja në dalldi

Populli ynë e do seksin
dhe di të bëjë dashuri
në mbrëmje drejt agimit
Iliri më mbërtheu për të tij

Erosi është i të gjithëve
erosi është i të gjithave
erosi mua zemrën ma njeh
erosit të ëmblen ia hongësha

Për të ëmblën e dashurisë
unë i thyej të gjitha rregullat
se shpirti sa jep, edhe merr
në shtrat, Erosi bën sherr!..

Britmat e Preshevës

Jam degë e Mollës së Kuqe
jo luginë, po krahinë e gjerë
jam Shqipëria e zvogëluar
jam një flamur me Kosovën

Si të jetoj nën terr të serbit
nën duart e tij të përgjakura
më sheh sa jam zvogëluar
për çdo ditë jam e burgosur

Në këtë tokë me Preshevë
me Bujanoc dhe Medvegje
Presheva këtu i ka varret
të rënët e të gjitha kohërave

O ti që flet krejt ndryshe
Jam degë e Mollës së Kuqe
Kosovë është emëri im!Dhe
Shqipëri është Presheva, hej!…
Elegji për Shpresa Gecin

Zemër e lules, zemër e jetës
vdekjes të gjithë i përkasim
në çdo çast ecim drejt saj
vdekja i zgjedhka të vetët

Zemër e lules, zemër e jetës
i ftohti saj të bukurën e than
vdekjes të gjithë i përkasim
mbretër, të pasur, shenjtorë

Vdekjes të gjithë i përkasim
gjeniut të saj si dilet përpara
po jeta qenka udhë e pafund
vdekja lotin e paska të rëndë

Zemër e lules, zemër e jetës
vdekjes të gjithë i përkasim
Shpresa, ti na le të pikëlluar
e mua më le të qaj me shiun
B A B U S H I

poemë për Gjergj Kastriotin- Skënderbeun

Në bashkësinë e kombeve
dhe në historinë e luftave
nuk ka një hero të ngjashëm
që mund ta ngrejë aq lart
emrin e dhéut dhe atdhéut
dhe emrin e popullit të tij
sa trimi, Gjergj Kastrioti
Në kohën e Babushit tonë
Shqipëria ishte një tërësi;
e zgjuar në çastet e kohës
E zgjuar për luftë dhe beteja
Nën qeverisjen e Gjergjit
edhe guri kishte kurajon
që atdheun e shqiponjave
askush të mos e lakmojë
Në atë epokë të ndritur
Gjergj Kastrioti, Babushi
i bashkoi gjithë shqiptarët
në luftë kundër armikut

2
———————————-

Në takimet e tij në Durrës
në Gjirokastër , e Shkodër
në Shkup, Thanë, e Kosovë
Gjergji e thërriste popullin
që populli ynë t´i përgjigjej
proceseve të qytetërimit
Në Thanë, ai i foli popullit
“S´di çfarë ju bën të dashur
s´di çfarë ju bën të lumtur
por, nën tehun e shpatave
me shpatë duhet të luftojmë!”
Pra, para se t´ia behë lufta
përpara se të vijnë Osmanët
këtu ishte Gjergj Kastrioti
g j a k u ynë i l i r i s ë
Në ç a s t e t më të duhura
në çastin më të vështirë
Gjergji i dha shkëlqim tokës
dhe i çau të gjitha rrethimet
Shqipëria të mos shkilet

3
——————————–

Në njëzet e katër luftëra
në njëzet e katër beteja
në njëzet e katër fitore
Gjergji ishte lavdia jonë
ai që i dha përgjigje kohës
të rrojë për jetë Shqipëria
Princa të mirë të Arbrit
i fliste Këshillit të luftës
mos u ligështoni, mbahuni
jini në detyrë të atdheut
kjo pasuri e vetëdijes suaj
për të mbrojtur Shqipërinë
veten dhe gjënë e gjallë
na bënë nder të gjithëve
që liria të jetë Shqipëri
që liria të jetë shqiptar
dhe që liria të jetë flamur
Princa të zgjuar të Arbrit
lufta është ekuacion , me
të papritura e të panjohura
kjo luftë kundër pushtimit
është luftë për Shqipërinë

4
————————————

Princa të nderuar të Arbërit
princa të paqes dhe të luftës
gjaku i lirisë sonë nuk tretet
edhe sikur të na vrasin , edhe
sikur të na mundin e therin
farë e huaj këtej s´do të mbijë
Shqipëria është gjak i moçëm
g j a k i shkruar nëpër libra
gjak i shkruar nëpër këngë
gjak i shkruar nëpër beteja
gjak i shkruar nëpër rrënjë
Në këtë vend shumë të pasur
me klimë të butë dhe me det
të gjitha parajsat janë këtu
për të lindur e të palindur
këtë pasuri të dhënë nga zoti
duhet ta ruajmë e ta mbrojmë
që shtetin ta bëjmë të fortë
të qëndrueshëm dhe modern
Shqipërisë sot i duhen fitoret
mbase vetëm me fitore,mund

5
————————————

të ndërtojmë atdheun tonë
Këtë tokë me det e me diell
që ne e quajmë Shqipëri
vetë duhet t´i dalim zot, për
këtë kam urdhër nga zemra
kam urdhër dhe nga ai lart
që humbjet të mos i ndjejmë
Shqiptarë të të gjithë vendit
mbajeni njëri tjetrin, duajeni
I munduri vet do të paguajë
gjobën e rëndë të pushtimit
Në këtë orë të proceseve
në këtë orë të historisë sonë
Shqipëria është gjaku ynë
adresa e jonë në këtë botë !..

MOLLA E K U Q E

I kushtohet, trimit popullor, Heto Kokajt

Mollë e kuqe – mollë me gjak
Tri Serbia – tye t´kanë hak
Mollë e kuqe – mollë me fletë
E tërë Toplica, tharë ka mbetë

Zogu i shqipes – kah fluturon
Shqipja në shqip,veten këndon
Pikë e gjakut, Mollë, ku ka ra
Pemë e tokës kund s´është tha!

Bjeshkët tona s´janë veç dushk
Bjeshkët tona janë plot pushkë
Mollë e kuqe – Mollë me fletë
Çështja tokave- keq ka mbetë!

Heto Kokaj – një trim me nam
Zaptuesit serb kudo i vranë
Kjo Kosova- s´ është pa trima
Troshat e bukës i bën vetima!

2 )

Burgu i Nishit – një Kafkë-kullë
Tokat tona shumë i ka s´rrudhë
Besa e burrave e dhënë n´Sefer
Më urdhëron të rrojë me nder!

Në Kosovë plotë janë kullat
Brez pas brezi luftojnë burrat
Në një mesnate – në terr të zi
Molla e kuqe – i shfaqet në sy

Memzi erdha – o trim i madh
Unë jam Molla e tharë e ndarë
Heto Kokaj, Mollën e pëvetë
Pse kjo hënë veç hyn e s´flet

( Është hënë burgu, o im vëlla
Shih Serbia s´i na ka nda )

Burgu i Nishit – një burg i zi
Vret me pranga – trimat s´i ti
Burgu i Nishit- liri ndëshkon
Vret me pranga-Kosovën tonë

3 )

Heto Kokaj, në këmbë është qu
Gurët me gjak m´i kanë mbulu
Bjeshkët tona s´janë veç dushk
Bjeshkët tona kanë dhe pushkë

Motër e gjakut – pse po qan
Plagët tua i kam n´çdo anë!
Në Kosovë kur lindet djalë
Kah molla e kuqe e puthin në ballë
Mollë e kuqe – mollë me gjak
Tye Serbia shumë t´ka hak!

Oj Kosovë, Kosovë e luftës
Në luftë jam lind e në luftë po vdesë
– buzët tokës m´ju kanë tharë
Pa luftuar dhe gjak pa marrë!..
………………………………………..
Ah Toplicë… e Jeni Pazar !..
Plagët tuaja i kam ( këtu ) varr.

Burgu i Nishit thërret “pomoq”
Heto Kokaj “Nishin” e dogj
Heto Kokaj – thyen qelinë
Flakë për flakë vret xhandarmërinë
Heto Kokaj dhe Gjelo Guri
Ranë në luftë – të rrojë flamuri!..