Muzg veror

Poezi nga Meti Rexhepi
Sendeve pemëve lisave kodrave kulmeve ngrehinave
si shenj lamtumire dita i zgjati të përhiturat
hiperbola fanitej si përmasë hijesh
ndoshta ishte e dëftuara e fundit e një ndodhie
ti linte shenjat e rënies së dhimbshme ca trajta të brishta të rrëshqitjes pjerrtësive shtrirje të shpifura gjymtyrësh të natyrës sepse çdo gjësend që u rrotullua mbeti në vend përveç kohës që nuk frenohet me asnjë send andaj trashej mbulesa e zijoshes që ia qepte nata rivales së saj të verdhë asaj të shtjelle njerëzit i hapnin vrima me llamba krejt para se të na vishej futë dhe ti lëshonte perdet e errëta syve ujë i butë
dita dëftonte për ne ndonjë aset të bardhë
vashën që i ndërronte të brendshmet radhë-radhë
nëse nuk i pa të gjitha
e kishte fanitur shqisa
dhe ajo të lëbyrka
por peneli i dritës i tërheq vijat
si nuk e pe kur e dëboi një ujëvarë
të la në dorë kapistallin e mendjes sikurse kalit
të kulloste në aromën e djeshme të barit
lëbyrja e bardhë verbëri të afshit
terri për inat të ditës
i fshiu të gjitha nuancat pikturës
edhe një rikthim tek e djeshmja
lypje motivesh ngjyrash dhe nuancash
nata shikimet i zhytë në detin e vet
pa ujë pa valë pa dallgë pa kripë
të errëtës së saj as pështymë
nuk i mbeti për vesë
me të gjithë djajtë e fshehur në kujtesë
ajo nuk i mbante dot të pushtuar pinjojtë e dritës
anë e kënd ia shqyenin vellon e zezë yjtë
dhe me krenari vezullonin deri në burgosjen prej agmisë

     Gjilan, korrik 2021