Poezi nga Nijazi Kastrati
Një lule e bukur
N’tavolinën time
Vërdallë se ç’më solli
Në kokë shumë kujtime.
Këso lule të bukur
Me aq shumë petale
Mblidhnim bashkë me shokë
Kur dilnim në male.
Garonim mes veti
Kush po mbledh më shumë
T’ia dhurojmë nënës
Kur kthehemi n’katund.
Kopea kulloste
Atje në lëndinë
E ne mblidhnim lule
Kot e kot mos rrimë.
Tufën mbledhë me lule
Nënës kur ia dhuroja
Një kënaqësi të madhe ndjeja
Fort e përqafoja.
Më përqafonte fort
Më puthte në faqe
Ti je shpirti i nënës- thoshte
Kështu zemrën ma kënaqe.
Ajo tani në amshim
E unë i moshuar jam
Kjo lule në tavolinë
Kujtimet mi zgjon!
