Kështu mbaron vetmia

Poezi nga Ramadan Mehmeti

Në Prishtinë
Koha matet me nëntokën e qullur

Kur kambanaret
Mbishkrimet e mëdha pastaj minaret
Hedhin kartat e lojës
Të antikohës mbi tavolinë bixhozi
Të djallengjëllit me brirë
Bërë nga degët e akacies së tharë

Fiton kush vdekjen ka
Letërnjoftim froni
Të tjerat mbesin
Të pajtojnë shërbëtorë
Për të kryer tatimet
Nga zotëri varri
Kështu vetmia mbaron