Corpus!

Poezi nga Veron Dobroshi

Vezullojnë trajtat e syve të tu
Ankth, dënesje ndjej
Si një shkrim n’pergamenë
Ty qenien ta zbuloj.

Zgavrat e syve t’i shoh mezi
Këmbanë e fortë trupin ma trazon
N’mëkatë ke ra m’thonë
Tundimi im ende vazhdon…

Ndëshkimi m’pret
Po me ty edhe kësaj i bëj ballë
Veç me t’prek një çast
Pjesa tjetër përjetësi e quaj…

Mëkatar m’thonë
Që n’qenien tënde u fiksova
Torturë, zi, krijesa mitologjike
Për ty edhe t’shenjtët s’i marr parasysh…

M’trazojnë shikimet e tua
Lëkura jote që n’qiell m’çon
N’mëkat ke ra m’thonë
Corpus! Corpus!

Luftoj me shpresë me t’taku prapë
Kudo, edhe në një botë n’dimensione tjera
Më keq se kaq nuk e di,
Rikthim i një inkuizicioni të ri.

N’mëkat ke ra m’thonë
Që trupin tënd n’ideal e shndërrova
Se syve e lëkurës tënde shoqen nuk ia gjeta
Që corpusin tënd me shenjtëri ngatërrova
O Corpus!

Veron Dobroshi