Vetë i dyzeti

Poezi nga Ibrahim Kadriu

Isha gjithnjë në rrugë të arrija prehje
Ecja n ‘largësi – që do të kishte fund
Në luhatje n ‘vazhdim – kërkoja dehje
E kuptimin e jetës nuk e gjeja askund

Koha vete në ikje në mua veç lodhje
Për çdo ditë raste me njerëz përballë
Bagazhin plot me aq shumë ndodhje
Dhe bota e ethshme – sillej vërdallë

Pesha dhembjes më ktheu nga vetja
Të shikoja nga larg se si unë dukem
Kur jetoj në vetmi më rrëmben etja –
Diçka m ‘shtyn si n ‘ëndërr t ‘zhdukem

Dhe i tëri shndërrohem veç një rrëfim
Që zgjatë aq – sa zgjatë një valë lumi
I ngarkuar me gëzim dhe me hidhërim
Mbetur n ’harresë – çdo gjë n ‘humbje

Endem gjithandej mes njerëzve t ‘uritur
Për t’u shfaqur prore sikurse nuk janë,
I shoh në përpëlitje jete për t’u ngritur
M’i lënë përshtypje të tjerëve si azgan

Në vazhdim të jetës – fshehin qëllimin
Për synim etjesh s’iu shkel këmba kurrë
Me ngritje koke – e lëndojnë mendimin
Dhe kapërcejnë jetën – pa nofkën burrë

Përpiqem për t ‘marrë veten me të mirë
Kur durimi e humb toruan para ironisë
Që sulet e ma plagos shpirtin pa mëshirë
Kur i përulem dhe i bëjë shërbim vetmisë

Nuk gjej përgjigje në pyetjen ç ‘është jeta
Që më shtynë andej e këndej deri n’ varr
Pa kuptim të kërkuar në ndërkohë mbeta
I përplasur gjithnjë – nuk dita çfarë t’ marr’

Nga koha shterpë që m ’shoqëroi n’ tokë
I rraskapitur n ‘ofshamë – brez me brez
Ileti i urrejtjes – më zë pisk e më rrokë
Më shtrëngon e më shtrydh sikur ushejz’

Jam pajtuar gjithherë e mirë me durimin
Për t’i ndihmuar shpirtit ia bëj krejt rrafsh
Në kohë hamendjesh e thërras shpëtimin
T’më mbaj n ‘këmbë, të më qafojë me afsh.

Ia kam zënë pritën kohës – për biografinë
E lus të më ndihmojë të ec tutje i zgjuar
Dhe të shëtis gjithandej nga ndjesia prinë
Gjurmëve të traditës esëll duke kërkuar

Dhe ndeshem shpesh me hire që frenojnë
Qëllimi është i qartë – për ndalje të hapit
Se si vlon gjaku pastaj – e etjet urdhërojnë
Për vazhdim më tutje me forcën e vrapit

Iu qasem veprave – iu rri me vullnet gatitu
Prej faqe në faqe i tëri n ‘ekstazë shtrihem,
Edhe gjumin e lë anësh – eci e eci pa përtu’
Derisa kënaqem – dhe sa i lumtur ndihem

I strehuar në fjalët mbëltuar me emocione
Vazhdoj rrugën andej drejt vdekjes që pret
I mbetur shumë larg të afërmve të kësaj ane
Vetmia lëshon rrënjët kur gjithçka afër vret

Iu fala kohës me të gjitha telashet ç ‘kishte
E ajo tutje në rrugëtim e sipër pa mua mbeti
E tëra si flluskë sapuni në këtë rrugëtim ishte
Duke më lënë kështu në rropatje vetë i dyzeti…