Poezi nga Atdhe Geci
Këndo Roganë, këndo e mbjell
nxirre nga kraharori yt gjeniun
zëri yt po rritet nëpër dritare
në kopsht, luadheve, kodrinave
Kallinjtë që po pjeken në ara
janë nga duart tua, djersa jote
janë poema që t´i po i shkruan!
Zemër, shijoje aromën e luleve
dashuria nuk ka lindje, as nuk
ka vdekje, është vetë perëndia.
Roganë, thëllëzë e fjalës shqipe
te këngë e ëndrrës do të ndalem.
Çfarë më takon s´e kam marrë,
do bëj çmos të rimarr at´që më
takon! Shpirt, unë do bëj luftën
time, që këngë e ëndrrës të mos
zbrazët, por ta fitoj atë që dje e
humba. Idetë e mendjes dhe të
mendimeve janë në ngjitje, dhe,
s´pushojnë së kërkuari tokat e
pushtuara, Shqipërinë deri në
Prevezë, në Tivar dhe në Iliridë…
Mbjelli të mbjellat Rogana ime
përqafoj lulet që vetë i ke rritë
shqiptar është kudo atdheu ynë
Çamërisë ia kemi borxh lirinë!
se Shqipëri është Molla e kuqe!…
Atdhe Geci – poezi nga libri, “Kanuni poetik” i riu
