Thëllëza e fjalës

Poezi nga Atdhe Geci

Këndo Roganë, këndo e mbjell

nxirre nga kraharori yt gjeniun

zëri yt po rritet nëpër dritare

në kopsht, luadheve, kodrinave

Kallinjtë që po pjeken në ara

janë nga duart tua, djersa jote

janë poema që t´i po i shkruan!

Zemër, shijoje aromën e luleve

dashuria nuk ka lindje, as nuk

ka vdekje, është vetë perëndia.

Roganë, thëllëzë e fjalës shqipe

te këngë e ëndrrës do të ndalem.

Çfarë më takon s´e kam marrë,

do bëj çmos të rimarr at´që më

takon! Shpirt, unë do bëj luftën

time, që këngë e ëndrrës të mos

zbrazët, por ta fitoj atë që dje e

humba. Idetë e mendjes dhe të

mendimeve janë në ngjitje, dhe,

s´pushojnë së kërkuari tokat e

pushtuara, Shqipërinë deri në

Prevezë, në Tivar dhe në Iliridë…

Mbjelli të mbjellat Rogana ime

përqafoj lulet që vetë i ke rritë

shqiptar është kudo atdheu ynë

Çamërisë ia kemi borxh lirinë!

se Shqipëri është Molla e kuqe!…

Atdhe Geci – poezi nga libri, “Kanuni poetik” i riu