Shtrati

Poezi nga Meti Rexhepi

vetëm tek ti lajthitesha se më falet qetësia
më shlyhen borxhet e ditës
kundërmimin e saj e ndjenë nënkresa
lukthi mezi bluan të ngrënat e tepërta
mëlmesa e mërisë mëtimet lakmitare
hedhur si një rëndomëni e paarritshme
dita e rrokulliste shtjellën mbi ty
e përciptë ose me më të thellat hulli
diç kishte mbjellë porse çfarë vole ti
universi i ndërdymes në një sirtarë të tavolinës
kishte shënuar caqet tua të fshehura
dhe ti diktonte në inserte aq të dendura në të gjitha notat e ndjenjave pa shkrola në letrën e bardhë kujtesa harrestare të gjitha ngjyrat e papara i ngjallë e shfaq një ylber mandej ylberit në të verdhën e tij një kokë brisk gjarpri i shkëlqen u fute në kurth e pa shteg diellor nuk ia del drama e makthit të hedh në shtjellë djersësh të tretjes kulmimi i saj bie mbi ty këputen insertet hap sytë dhe shtrati ishte i tharë gjaku nuk u mpiks ende nuk të lagë po si çe do tavanin dhe kulmin që të bie
Qyteti i Bardhë ti paragjykon udhët e qefinit trokasin shirat e vjeshtës në qeramidhe ullukët oshtijnë ndoshta reshjet e dendura e flladisin makthin makthin e kuq makthin e zi mbi anatomi * mes gjarpërinjsh që hidhnin pështymën helmatisëse shthurja e dramës i mbante ison paqes lajthitëse çtë bënte lukthi për tretjen e ngrënies
syve të gjumit u ikte kujtesa
ajo teshë zhveshura
intimja e fshehjes së teshave të brendshme
harrestarja që i kthente veshjet me lloj-lloj modelesh pashije
ashtu si kishte kalkuluar ndërgjegjja
ndoshta mllefi me elementë gjarpërorë mëtoi të ngjyente
krahasueshëm në të njëjtën gjellë
dhe të villte kafshatën e helmatisur mu në surrat të atij kanibali mjekër zdrale
por nuk bëri asgjë se kokë-urtës i ishte zbehur trazira
qetësinë e shtratit qetësinë pa borxhe e trazuaka
kambanorja e natës ortodokse
*
shtrati t`i mbledhka eshtrat bredharak kruspull nën një mbulesë
me urithët e mendjes e iriqët në nënkresë
*
popi shpif alarme shurdhuese në kishë e
ende nuk pushuaka kambanorja e natës ortodokse

Gjilan, fund tetori 2022