Qindra vjet punë

Poezi nga Fadil Abazi

Qindra vjet punë
Të thirra n’za nanë
Ti nuk bëzanë
Trokita në derë heshtje e mjerë
Desha të vete atje në breg t’lumit
Të shof petkat a i ke larë
Parajkën aty e gjeta
Mbi gurin e bardhë formën si dardhë
Duhanin e pashë tek muri varg
Tpinin që tundje me qumshtin e bardhë
Ndjeva kësaj rradhe ke shkue larg
Kujtoj lyftyrat
Kur i dredhje si një gërshet qupe
E djersën nuk e bëje mall
Krejt barra e shpisë t’rëndonte mbi supe
E qindra vjet punë bërë ke
Skamjen ta varrrosje nën dhe
Mos kujto se larg ke ik
Këtu je
herë je hije herë je dritë

PAS TEJE

Kur lëshova një ofshamë për ty
Nuk më dëgjoi kush
Bota kishte rënë në ëndrra të thella
Zogjët shtegtar vazhdonin fluturimin
Drejtë pranverave tjera
Kur nisa rrëfimin për ty
Kishte rënë heshtje morti bashkë me trishtimin
Të gjithë rreth meje ishin shurdhur
E di se para kam me vdekë
Se që kam me të harru
Shumë gota raki për ty kam shterru
Kisha uri shumë e kërkova bukë
Arat ishin varre e lumejt shterrë e shkret
Kur u zgjova nga gjumi pas teje
Në shpellën tonë bënte ftohët
Dielli digjej n’vapën e vet
Tutje mali pushonte me ndjenjë freskie
E populli jetonte me maska

Me lirin e kufizuar n’kushte pandemie
Pas teje
Vetëm unë dhe varri yt

GURËT DJERSITUR ISHIN

Xhaxhait tim, Emin Abazit *)
Do të ndërrojnë stinët ndër mote
Çdo natë hana do të ndërroj trajtë
Bari do të bij e do piqen mollët
Ti do jesh larg shumë larg
Gjyshi ende del n’prag të derës
Vazhdon e kollitet bën sikur diken po pret
Dhimbje t’madhe kish që ti i mungoje sofrës
Plagët në aksionin e armëve i kish vën n’sirtar
Dëshira e tij djemëve jeta tu shkonte mbarë
Ti nuk dukesh n’derë të oborrit nuk je askund
Duhanin shprehi në petalet e fletëve adhuroje
N’krah tëndin Jakup Livoçi kurr nuk u tund
Gështenjat e pjekura me saç sa shumë i doje
Zogjët shtegtar vijnë pranverave t’bleruara
Presim lajm nga ty e për letrat e munguara
Po shkojnë shumë vera po rriten ogiçat
Ende e para pemë lulzon e fundit piqet thana
Fjalën tënde n’mëndafsh e kish mbështjell nana
Lumenjët rrjedhën e qojnë deri në det
Ti vendnumron ditët në dheun e huaj
Pemët nga tundimi frutat kan lëshuar
Era gjithkah e përkund grurin ar-praruar
Bota përmbytet sall këtu ku jemi
Edhe pranvera vonohet kur ti nuk je
Ti mungon edhe kur piqet rrushi
E oxhaku qëndron nuk bie për dhe
Kur kthehesh n’vatër nga ushtria që se njohe Xixëllonjat si prushi
do sjellin lajmin për bukën e re
E do të shkruash historinë tënde
Pergamenë testamenti emza ke vënë gishtin
Përmes lavrës do të gdhendësh ngjyrat e tokës
Nga lodhja jote edhe gurët e shtëpisë së gjyshit djersitur ishin
Kur të kthehesh si zogu fluturuar n’lulëbozhure
Lëkurën e regjur në hellin e tokës nanë
Nga kripë e gurit është bërë shëndeti yt
Mos e harro një unazë n’gisht ke lanë

Fadil ABAZI
*Xhaxhait tim të dënuar me 2 vite burg më 1956,
Në shërbimin ushtarak gjatë aksionit të armëve