Fundamenti

Në shtjellim ëndrre

/ 1 minutë lexim

Poezi nga Demush Mehmeti

Në shtjellim ëndrre

Në shtjellim ëndrre shpirti hahem me djegëjet zjarr dëshire
Ëndërr e timit shpirt
Thurrje thurrur me vrima drite

Thellë në poret e shpresës sime rritur
Me lëng zemre ujitur
Në puhizë dashnie freskuar
Urrejtjeve çakërdisur

Ëndërr lënduar në frikë kotësie
Kot thënë
Ndoshta kot nisur

TË DUHEMI SHTRUAR

Fidanishtja

Unë dhe i padashuruar sa fort të dua
Siç më donë ti mua
S’ndaloj
Vazhdoj të te dua

Ndoshta mundëm pa ty
Ja që unë këtë kurr nuk e dua
Bënë dhe pa mua
Lutem mos ta duash

Të duhemi shtruar
Frymë tokësore
Me tonën ëndërr frymë hyjnore

KJO BOTË KËSHTU E KA

Kur lisat e mëdhenj këputën bien dhe toka gjëmën lëshon
Kujtimeve tona shtati tyre stërgjatët
Hija e tyre freski shpirti rritët
Kjo botë kështu e ka
E rëndë kur ikin nuk i kemi përkrahë