Në shtjellim ëndrre
Poezi nga Demush Mehmeti
Në shtjellim ëndrre
Në shtjellim ëndrre shpirti hahem me djegëjet zjarr dëshire
Ëndërr e timit shpirt
Thurrje thurrur me vrima drite
Thellë në poret e shpresës sime rritur
Me lëng zemre ujitur
Në puhizë dashnie freskuar
Urrejtjeve çakërdisur
Ëndërr lënduar në frikë kotësie
Kot thënë
Ndoshta kot nisur
TË DUHEMI SHTRUAR
Unë dhe i padashuruar sa fort të dua
Siç më donë ti mua
S’ndaloj
Vazhdoj të te dua
Ndoshta mundëm pa ty
Ja që unë këtë kurr nuk e dua
Bënë dhe pa mua
Lutem mos ta duash
Të duhemi shtruar
Frymë tokësore
Me tonën ëndërr frymë hyjnore
KJO BOTË KËSHTU E KA
Kur lisat e mëdhenj këputën bien dhe toka gjëmën lëshon
Kujtimeve tona shtati tyre stërgjatët
Hija e tyre freski shpirti rritët
Kjo botë kështu e ka
E rëndë kur ikin nuk i kemi përkrahë