Lotët nuk i digjen lumit

(Babait Muharrem Rafuna, në tridhjetë vjetorin e vdekjes, më 24 tetor 1991)

përvjetori i tridhjetë më prekë lagësht më prekë
teksa pashë
të varur një kosë të topitur e të ndryshkur
më erdhi një erë bari e pleksur me djersë
në muzeun e qetë fluturonte një plis
dhe thahej një këmishë e një kënetë
e nuk binte asnjë kanjushë
tek dritarja pa roletë
një stuhi krah-thyer trazoi qetësinë
lëkunden gjë sendet e mbetura në muzeun tim
plisin ia kishte grabitur stuhia
e përbalti dhe i nxiu bardhësinë
atëbotë derdhej furishëm terri i moteve të mllefit
në shpirt kokë e shpinë
babait tim
mos iu fiktë fanari në amshim
po të shkruante në letër
do të shkruante me lapsin e rrezeve
aty janë të ngërthyera të gjitha nuancat e ngjyrave
dhe të reve
por
Ai gjithsesi do të gufonte si gejzer
parakalimeve të aradheve
pema e Tij që më mbolli në kokë
qet bisqe dhe lëngshëm bulëzon
mes brishtësisë vjeshtake që zverdhon
shirat mandej kthjelltësi e brymtë
përcëllojnë dhe shkrijnë vesën e mbresën
babai im
paç ndjesë
nuk të kalbi harrimi
derisa muzeut tim
nuk i doli tymi
as e përfshiu flaka tinëzare
as përftimi
ndaj mos e pritsha kumtin
se edhe lumit të mallëngjimit do t`i digjen lotët
Gjilan, më 24 tetor 2021