Hiri që lind feniksin (Prozë poetike)
Të prisja te Bliri i Vjetër, i ndezur nga ëndrrat. Në dilemë. Do të vish, apo nuk do të vish. Erdhe, me vetullat e tua të arta.
Në njërin sy kishe gëzimin, e në tjetrin pikëllimin…
Dhe motet ikën.
Ti e unë me buzë të thara mund t’i flasim vetëm fjalët e pathëna… Po motet ikën. Ah, sa dushk blinaje ka rënë mbi ndjenjat dhe kokat tona. Eh, sa net pa gjumë kanë ikur. Kanë mbetur prapë vetëm pritjet, ëndrrat… Dhe hiri.
Ai hiri, që lind feniksin.
Ndoshta na lind dhe ne?
Ndoshta…
Ramadan Mehmeti