Gjergj Kabashi: Lamtumirë, Daniel Gazulli ynë!

Daniel Gazullin e takova për herën e parë në jetën time në Lezhë, kah fundi i korrikut të këtij viti. Sado që nuk e kisha takuar kurrë më herët, kisha një ndjesi të thellë në vetën time se këtë njeri e njihja qysh herët, bindje kjo që krijohet tek njeriu për disa njerëz të rrallë, të mëdhenje në shpirt e në mendje, sikurse që ishte edhe Daniel Gazulli, kjo rrënjë e thellë e trungut shqiptar nga familja e Gazullorëve të mëdhenj.

Një njeri me fjalë të kursyera e i tërhequr në këndin e jetës së vet sikurse të ishte një qenie njerëzore e “mohuar” nga të tjerët, e i cili në komunikim me publikun e përdorte një gjuhë të bukur, të thuash lapidare…,që nga 12 nëntori nuk është më në mesin e të gjallëve; u shua fizikisht në moshën relativisht të hershme, mu në kohën kur kishte edhe shumë e shumë për të thënë. Fakti se ky Njeri i madh i kulturës sonë, shkrimet më të bukura dhe mendimet e pathëna deri tash i publikoj kryesisht në Zemrën Shqiptare dhe Revistën Drini, faqe këto elektronike që Danielin tonë e kishin në krye të vendit, flet qartë se ai e ka pranuar nderimin tonë duke na lënë borxh që ta respektonim për së gjalli e sot, fatkeqësisht, edhe për së vdekuri.

Revista Drini, ku Daniel Gazulli botoj aq shumë shkrime duke na bërë gjithnjë të ndiheshim të nderuar, sidomos shkrime me tematikën historike që ai i zotëronte aq mirë e me zotësinë e rrallë, mbajti një javë zi për shkuarjen në amshim aq papritur e befasisht të Daniel Gazullit, anipse e dinim se ai ishte i sëmurë e i rrënuar në brendinë e trupit të vet. Thjeshtë, ne nuk deshtëm të besonim që Daniel Gazulli ka vdekur ende pa e përfunduar veprën e vet të shumëanshme në dobi të kulturës kombëtare, misionin e vet atdhetar. Por, dëshmia është e trishtë, përkundër faktit se ne nuk e dëshirojmë atë:

I përjetshëm qoftë kujtimi ynë për të!

Para disa vitesh Daniel Gazulli mi kishte dërguar nga Lezha veprat e tij,Saga e Abelëve(Romanet:Armiku i popullit,Mërgimtar në Atdhe dhe Deti ne mes);librin me ndodhi e rrëfime pak a shumë të herëshme, Rrëfime zadrimore, atë me novela e tregime, Vjeshtë në Lebjanë, sikurse edhe librin me tregime, Intervista me vajza të mira,vepra këto që e plotësuan deri diku njohjen e kurreshtjen time për mikrobotën e këtij njeriu të mirë, të kulturuar e me kapacitet të madh intelektual. Ndërprerja e jetës fizike të njerëzve si Danieli është një humbje e madhe dhe lë zbrazësi në kulturën e një kombi, përkundër faktit se sa ishte gjallë shoqëria shqiptare nuk ia diti rëndësinë dhe nuk e kishte ndihmuar për një jetë më të rehatshme intelektuale e njerëzore. Duke dëgjuar rrëfime për të nga të gjithë ata që e kan njohur, del se ai, sikurse edhe shumë shqiptarë të tjerë, ka kaluar një jetë të përmbushur me vuajtje të mëdhaja, por kur në këtë mënyrë vuan një intelektual kaq i madh që jetën e vet tokësore e shkriu për të tjerët, për historinë e kombit e për historinë e bujshme të njerëzve të mëdhenj të fisit të Gazullorëve,vuejtja e tij merr kuptim tjetër, lë njollë në ndërgjegjën e kombit, sidomos të elitave kulturore, politike e shtetërore të atij kombi.

Një ndër ata që viteve të fundit ka pasur një komunikim të vazhdueshëm me Daniel Gazullin, bashkëpunëtori i ZSH dhe RD, Selim Nëngurra, më dërgoj sot letrën e fundit që ia kishte dërguar Danieli, një letër shkurtër por me kuptim të madh për indiferencën e pergjithshme kombëtare, një letër dramatike që e shpërfaq sheshit tragjedinë njerëzore të njerëzve të zënë ngushtë në jetë:

“Mirembrama, Selim.

Perfundimisht u vendos qe une dhe ime shoqe do te shkojme ne Itali me date 26 tetor. Ashtu jane kombinue edhe datat e vizitave etj.

Do te rrime gjate, te pakten deri per Vit te Ri. Ketu do te kthehemi ditet e para te janarit.

Veçanarisht gjate qendrimit ne Itali do te isha krejt i lire me redaktue ndonje liber te ndokujt qe njeh ti. Aq ma teper qe do te kem edhe nevoje – ne mos tjeter, paret per udhetime me tren, cigaret e telefonin t’i nxjerri vete. Nese di ndonjenin qe do me pergatite liber, perpiqu t’ma afrosh.

Kemi disa dit qe here nuk kemi drita e shumicen e kohes nuk po kemi internet, prandaj edhe kam hy shume pak.

Lus Zotin te jeni mire te gjithe.

Perqafime / Danieli”
Pra,le ta lexojmë e mendojmë vetëm pakëz për gjendjen e tij të pashpresë, dëshpëruese,tragjedinë e një njeriu e intelektuali të madh të kombit, në kohën kur një këmbë e kishte mbi dhe e tjetrën, nën dhe: “Aq ma teper qe do te kem edhe nevoje – ne mos tjeter, paret per udhetime me tren, cigaret e telefonin t’i nxjerri vete. Nese di ndonjenin qe do me pergatite liber, perpiqu t’ma afrosh.”

Një ndër shkrimet e rralla të DANIEL GÀZULLIT,të botuara tek Drini e ZSH, KORRESPONDENCË ME AT FISHTEN (Letër imagjinare prej At Gjergj Fishtës.) dhe,(Përgjigje e vërtetë letrës imagjinare të At Gjergj Fishtës),me titullin DIKUSH PO MBJELL, AT!, janë testamentet më të thella të brengosjes njerëzore të një shqiptari të madh, i cili alarmon për të zezat që i kanosen këtij kombi që i përkasim.

LAMTUMIRË, I DASHURI YNË DANIEL GAZULLI!

Nëse jo sot, sigurisht nesër do të ndërgjegjësohemi se sa pak bëmë për ty e të tjerët sa ishit gjallë …
Ti, i dashuri Daniel Gazulli, duket se e ke parandier vjeshtën e jetës tënde përmes mesazhit poetik që bartë në vete poezia yte lirike, Fillim Vjeshte, të cilën para se të vdisje e shpërndave nder miqët e tu nga profili yt në facebook ;

FILLIM VJESHTE

Rruga që ka mbetë shkurtohet përditë.
Rrugë e parrugë, pa një stacion ku të ndalesh.
Vështroj përreth:
gjithçka asht e begatë – në natyrën e sendeve
e të gjallesave të pafjalë,
që nuk dinë ç’asht smira, shpifja, krenaria fallso.
Ndalem e vështroj se si vesa
rrëshqet në zemër të lules
jo për ta freskue,
po prush jete me i dhanë.
Vjeshta shtegton me mue
në një heshtje reshë të bardha,
që kalërojnë gëzueshëm.
Me duket sikur ndjej ende në ajër
cicërimat e dallendysheve, që vallzonin të lehta,
në rrathë eliptikë,
deri pak kohë ma parë.
Po jo, janë akorde gjethesh,
që ndoshta për herë të fundit
puthen njeni me tjetrin, kur fryn era;
janë gjethe të verdhë, të murrmë,
si trishtimi i vajzës, që mbet moll’ e pakafshueme.
Ec dhe kujtoj stinët e nxehta,
kur u iknim hijeve,
se donim të na përvëlonte dielli,
dhe shpërfillës ndaj një morali falls
e fshatarak,
si dhambët e verdhë prej porcelani
të drejtoreshës në pension
të Bankës Tregtare,
bashkë me trupin
i dhuronim njeni tjetrit qetësinë e shpirtit.
Fillim vjeshte.
Ernat fryejnë nga të katër horizontet.
Po unë s’kërkoj strehë:
të vazhdoj rrugëtimin due, pa u ndalë ma stacionesh,
e të ngjiz përsëri andërra të shkujdesuna,
si në mbramjen mbas dehjes.