Cikël me poezi nga Anton Marku

Ikja është ikje edhe atëherë, kur nuk ke ku të ikësh.

I PËRBUZURI

I përzënë nga lutja
si një farë e hedhur skaj rrugës
në lotët e një gruaje të vejë
gjeti dhembjen
që i ngjante dhembjes së tij

Sytë iu harxhuan
duke parë të njëjtën ëndërr
çdo natë

Pasi tha
gjithçka që pati për të thënë
veten e mori përdore
dhe u nis
nga bota e epërme
në botën e poshtme

Ikja është ikje
edhe atëherë
kur nuk ke ku të ikësh.

HIJA E ERËS

Ne jemi valixhe
që bartim trupat tanë

Në tavolinën e jetës ulemi
të veshur me këmisha pa kopsa

Rrjetat i hedhim
atje ku koha
tokës ia thithë gjinjtë

Në peshore uji
matim të pafundmen.

RIZGJIMI

Çdo mëngjes
i çmenduri i fundit i lagjes
ulej në një kodër
përballë kishës së fshatit
dhe numëronte në kokën e tij
të rrahurat e kambanave

Ishte i vetmi
që ende mbante lidhje me qiellin
në shtëpinë e të cilit
tash e sa vite
as hynte as dilte kush

Kur u dridh toka
e plasaritën muret
të gjithë vrapuan drejt tij
ta pyesnin
nëse ende kishte shpresë

Ai nuk u tha asgjë

Me të dy duart
u tregoi derën

dhe këmishat
e veshura së prapthi.

PARASHENJË

Mbrëmë në ëndërr
dikush ia verboi njërin sy

Me tjetrin
nuk mund të shihte
përtej duarve

Tri herë
toka e tërhoqi poshtë
deri në korën e parë

Aty lexoi
emrin e vet
në fund të një libri

Dhe u kthye
t’i harxhonte më ndryshe
ditët që i kishin mbetur

Shtatëdhjetë e shtatë herë
e puthi veten
në pasqyrë.

NATA

Sonte
qyteti i tij u zvogëlua
ajo nuk ishte më

Asnjë sy njeriu
nuk i kishte parë
puthjet që ishin bërë
mëkati i tyre i përnatshëm

Një rrjetë e zezë
mbuloi rrugët
nga kishte ecur ajo
mu atëherë
kur ishte duke dalë
nga dhoma e tij

Terri e kafshoi në qafë

Një ëndërr
e verdhë si dylli
iu ngjit për flokë

Natë ishte
emri i saj.