Biri i humbur

Poezi nga Anton Marku

BIRI I HUMBUR
Një fytyrë
e pështyrë mijëra herë
u shtri mbi një dru të vdekur
Nëpër trup i kishin mbetur
shenjat e ëndrrave
Me gishta të zverdhur
shtrydhi sytë
derisa nisi t‘u ngjante
të vdekurve të vetë
Dëshirë të fundit pati
të lehë në botën
Biri i saj i humbur.

BABA

Kur vdekja thirri
emrin e njërit prej nesh
unë nuk qëllova në shtëpi
Baba po flinte
e nuk dëgjoi gjë
Fqinjët kishin parë
një mace të zezë
duke dalë nga oborri ynë
Kur u ktheva
nuk e gjeta babën
E kishin marrë me vete
ujërat e asaj vjeshte.

SHITËSI I FLAMUJVE

Me lule të bardha
mbuloi shkronjat e emrit
me të cilin e patën pagëzuar
gjysmë i vdekuri
i lagjes sime
Në qytetin ku lindi
asnjë varr nuk pranoi
t’i bënte vend arkivolit të tij
Gjithçka kishte fituar
nuk i mjaftoi
për një këmishë njeriu.

LUFTA

Gjithçka nis nga një përrallë
e treguar bukur
nga goja e një lahutari
Në luftë shkohet
duke u duartokitur fitoreve
që ende nuk kanë ndodhur
Gjokset mbështjellën me pëlhura
që u ngjajnë flamujve
të huazuar nga legjendat
Atë e humbasin
ata që të parët
ngrehën këmbëzën
Shumë pak prej tyre
mund të zgjedhin vetë
ngjyrën e fytyrës
me të cilën do mbyllin sytë
Të gjallët kthehen të vdekur
të vdekurit i fusin në këngë
pa ua matur trimërinë
apo hapat që bënë
para apo prapa.
Mjafton të kenë rënë
fushëbetejave.

FAQJA E FUNDIT E BIBLËS

Dita e gjykimit të fundit
nuk do të vijë
Toka asnjëherë
nuk do të jetë
e denjë për qiellin.