Zëri i Roganës

Poezi nga Atdhe Geci

Roganë, ndiz zjarrin që lind këngën
o, ndiz zjarrin që lind flakët e jetës
që fëmijë e njoha tokën dhe qiellin
i njoha retë që pluskonin shi, njoha
të gjelbrën e Roganës dhe të luleve
njoha të gjelbrën që e sillnin erërat.

Në tokë të Roganës dardane u rrita
me ëndrrat e kopshtit dhe të grurit,
me ëndrrat e harlisura të misrit dhe
me legjendat e rrudhave nëpër lisa
natyra dyert çdoherë i ka të hapura
për flutura lulesh jemi ndjekur dhe
zënë që të kapim flutur-xixëllonjën.

Jeta nuk na la gjatë të ëndërronim
u desh t´ia mësonim germat gjuhës
u desh t´ia mësonim notat këngës
u desh që atdheun ta njihnim mirë.
Jashtë ëndrrës këmbët ankoheshin
udhës sonë kishte kthesa e ndalesa,
né ishim të vegjël e ca gjëra nuk i
kuptonim, atdheu ynë ishte i ndarë!

Në kohën kur isha nxënës i ciklit të
të ultë, mësonim histori të armikut
fitoret e tij i mësonin me detyrim
që fëmijë ne e njihnim dhimbjen
farkëtarin e prangave e të burgjeve
burgimtarin e ëndërrave me Roganë

Në libra, atdheu ynë nuk ekzistonte
né arsimoheshim pa atdhe e pa liri
herojtë tanë në libra quheshin armiq
librat tanë ishin të mbushur me hero
serbë dhe fotografi xhelatësh për ne!

Heroi yë i kombit, Metush Krasniqi
ishte zëri i të gjithë të zemëruarve
ai i kërkonte më të mirat për lirinë
kërkonte rebelim kundër pushtuesit
thërriste forcën me vetëdije atdheu
të e shpalosim dasmën e kraharorit
si pjesë të himnit dhe të betejave!…

Atdhe Geci