Nga Tahir Arifi – Për përzgjedhjen poetike me titull Parnasi me aromë Gjilani , nga një grup autorësh, botuar këto ditë prej Shtëpisë Botuese “Beqir Musliu” .
“Parnasi me aromë Gjilani”, shënjon individualitete krijuese me vokacione të ndryshme, stile, vizione dhe sensibilitet lirik që buron nga ndjeshmëri të larmishme e perceptime figurative, e që në fakt rrëfejnë mrizin e muzës së poezisë në Gjilan, vendosur në Urën e Maskatarit, këtij simboli-dëshmi të dhembjes e mbijetesës, dhe këtu e tutje shpërndan bekimin që Parnasi i ka falur Gjilanit.
Dymbëdhjetë krijues, rrethuar nga katër mburoja poetike, ndërtojnë këtë libër që fjalën e figurën e bëjnë amë shpirti, nga perlat e artit të tyre shtrihen në tejkohësi, duke rrëfyer njeriun a njeriun e ambientit të tyre, dashurinë si drithërimë e dashurinë si gjakim; dheun, atdheun historik e atdheun ideal, dhe kështu të bashkuara dalin tema e motive, ide e struktura figurative, shkolla poetike e botëkuptime të ndryshme estetiko-letrare, që zënë fill aty te Ura e Maskatarit, ku nis vargu i Mirko Gashit e shqetësohen rimat e Beqir Musliut, ku vdes “bukuria e zezë” e rilind përsëri; aty ku “dashuria kërkon rrugë për të ecur” e synon të mbushë “shportën me yje”… po, po aty ku Agimi ëndërron Lirinë, të rrëzojë atë gur e të bëhet shtatore.
Pikërisht aty, Albinë Idrizi kërkon njeriun të plotësuar me dashuri, e Xhevat Latifi atë “fjalë të mirë” thënë dymijë vjet më parë, ndërsa ironizon yjet mbi blu; aty Aziz Mustafa “çmendet në letër” tek sheh vdekjen e shpirtit njerëzor, duke kërkuar dashurinë, ndërsa Avni Rudaku shpreh protestë ndaj vargut e poezisë, ndaj formalizmave e dehumanizimit.
Në Urën e Maskatarit, Sabiti vazhdon rrëfimin e tij lirik për Çepurin dhe dashurinë, duke lënë mënjanë përkohësisht atë zjarrminë e dheut, ndërsa Mirusha turbullt, qindra vjet pret kthjelltësinë të shohë atdheun e Ibrahim Kadriut.
Aty “tëhuajësohet” Musa Ramadani duke kërkuar miqtë, e duke ëndërruar “Vrapuesen e Prizrenit”, teksa metafora e Linditës për vjeshtën mbulohet nga gjethe të verdha e të kuqërremta. Aty simbolet e Bujarit ndjejnë ankth për humbjen e përsëritjen… pikërisht aty Fehmi Ajvazi ndërton ngjyrat e rrejshme të festave e Sevdije Rexhepi bën bashkë mitet për të kuptuar realitetin… Por, po te Ura e Maskatarit është ulur këmbëkryq Ramadan Mehmeti dhe rigjen gjurmët e kohës…
Kështu “Parnasi me aromë Gjilani”, bëhet Gjilani vetë, shpirti i gjallë e i vdekur i tij, i dashuruar e i tradhtuar, i dehumanizuar a çmendur, kërkues e i revoltuar… aty ku ka nisur me Rexhën, Beqën e Mirkon – te Ura e Maskatarit.
Breza të ndryshëm poetësh, përmes “Parnasit me aromë Gjilani”, ndërtojnë Urën e Poezisë, të cilën nuk e kalojmë dot pa e shijuar!./rajonipress/
