Serwer: Synimi për ‘botën serbe’ – si t’i kundërvihen Kosova, Mali i Zi dhe Bosnja?

Daniel Serwer, profesor në Universitetin amerikan Johns Hopkins, ka dhënë një analizë të gjerë për çështjen e Ballkanit Perëndimor dhe rreziqet që mund t’i kanosen.

Serwer në blogu Peacefare, tha se Serbia po ndjek një strategji të “botës serbe” që synon të fitojë sa më shumë ndikim mbi fqinjët që të jetë e mundur, duke përfshirë po ashtu pozicionimin në mënyrë që të mund të kërkojë shkëputjen e serbëve në shtetet e Ballkanit, nëse kushtet gjeopolitike në rajon dhe në pjesën tjetër të botës do ta lejojnë atë.

Rasti i Bosnje dhe Hercegovinës

Rreth 49 për qind e territorit të saj përbën “Republika Sprska” (RS).

Serbët përbëjnë ndoshta 37 për qind të popullsisë së Bosnjës, shumica e tyre në RS.

Shumë nga udhëheqësit e tyre politikë që nga lufta e viteve 1992-1995 kanë premtuar se do të ndahen, de facto ose de jure, nga 51 për qind e tjerë të territorit.

Milorad Dodik, i cili aktualisht mban presidencën e “Republika Sprska”, ka dominuar politikën e njësisë për më shumë se 15 vjet. Ai e ka prerë RS-në në feta me sallam brenda një centimetri pavarësie.

Dodik gjjithashtu ka vjedhur shumë nga të ardhurat e saj dhe ka kërkuar të bashkëpunojë me Beogradin për ta bërë realitet “botën serbe”.

Dodik bashkëpunon gjithashtu me kroatët boshnjakë nacionalistë etnikë, në veçanti Dragan Çoviq, në ndërmarrjet e tij politike antikushtetuese dhe ekonomike të korruptuara. Udhëheqja politike kroate e Bosnjës kërkon t’i bëjë jehonë RS.

Ajo do një “Entitet të Tretë” që do t’u siguronte kroatëve çfarëdo ndarjeje de facto ose de jure që arrin RS. Kjo do të ndante “Federatën” Boshnjako-Kroate, e cila zë 51% të territorit të Bosnjë-Hercegovinës. Kjo do të linte gjithashtu një entitet mysliman që do të krijonte probleme serioze për fqinjët e tij, Evropën dhe SHBA-në.

Rreziku është i qartë: nëse Dodik ose Çoviq ndahen, shteti boshnjak do të copëtohej në tre. Paqëndrueshmëria dhe lufta e mundshme do të vendosin linjat mes tyre. Ndihmës Sekretari i Departamentit të Shtetit për Evropën, Jim O’Brien, e ka bërë të qartë se SHBA-të kundërshtojnë këto ambicie të shkëputjes.

Ai shpreson se paratë e fundit të Bashkimit Evropian do ta parandalojnë atë dhe do të promovojnë reforma kuptimplote. Por ka një histori të gjatë të nacionalistëve etnikë në Ballkan që futin paratë në xhep dhe bëjnë të kundërtën e asaj që do të dëshironte BE-ja.

Do të duhet të presim dhe të shohim nëse zbatimi i ardhshëm mund të përputhet me qartësinë dhe forcën e O’Brien për çështjen kryesore. Bosnja duhet të mbetet një shtet i vetëm, multietnik, demokratik.

Mali i Zi dhe popullsia serbe

Afro 30 për qind e popullsisë së Malit të Zi e konsideron veten si serbe.

Beogradi ka kaluar me sukses zgjedhjet e fundit atje në formimin e qeverive kombëtare pro-serbe. Kjo ka ndodhur pavarësisht hyrjes së vendit në NATO në 2017.

Truku ishte përdorimi i politikanëve pro-BE kundër një partie politike dhe politikani dominues, ish-presidenti Gjukanoviq, i cili kishte qeverisur për shumë dekada, me mbështetjen e aleatëve të pakicave etnike. Kisha Ortodokse Serbe dhe agjencitë ruse të sigurisë u ngritën për të ndihmuar. Ata kanë korrur shpërblime të bukura, pronën e mëparshme kishtare dhe ndikimin e dytë.

Ndonëse shumë i kritikuar për korrupsionin e supozuar, presidenti Gjukanoviq kryesoi me dinjitet ndryshimin në pushtet. Pasardhësit e tij nuk i kanë vërtetuar akuzat e tyre për korrupsion kundër tij. Mbetet për t’u parë nëse koalicioni më liberal demokratik që ai formoi mund të ringjallet dhe të rimarrë pushtetin.

Kredencialet e saj pro-BE ishin më të forta se ata që tani po marrin pjesë në një koalicion që përfshin politikanë në mënyrë eksplicite pro-serbe dhe pro-rusë, të cilët me gjasë pretendojnë se janë gjithashtu pro-BE. Dështimi i tyre për të ofruar ato që Jim O’Brien i quan “përfitimet për qytetarët” mund të çojë në një tjetër alternim në pushtet.

Serbët në Kosovë

Në Kosovë, popullsia serbe është pakica më e madhe, por përbën më së shumti 6 për qind të popullsisë.

Kushtetuta e Kosovës i siguron pakicës serbe mbrojtje të gjerë dhe marrëveshje për ndarjen e pushtetit. Por shumica e serbëve të Kosovës mbeten të ndarë nga shumica e shqiptarëve.

Gjuhët e tyre (ndryshe nga gjuhët dominuese në Bosnjë dhe Mal të Zi) janë të papajtueshme. Serbët në jug të lumit Ibër jetojnë kryesisht në enklava me shumicë serbe. Por ata duket se kanë bërë paqe, të paktën tani për tani, me institucionet e dominuara nga shqiptarët në Prishtinë. Ashtu si komunat me shumicë shqiptare, ato me shumicë serbe kanë kompetenca të gjera mbi qeverisjen lokale.

Katër komunat veriore me shumicë serbe të afërta me Serbinë janë shumë më pak të integruara sesa ato në jug të Ibrit. Duke përdorur levat e tij ushtarake, ekonomike dhe politike, duke përfshirë frikësimin nga shërbimet sekrete dhe partnerët e tyre të krimit të organizuar, Beogradi ka siguruar me sukses që ata të refuzojnë të pranojnë autoritetin e Prishtinës. Serbët e veriut kanë bojkotuar zgjedhjet komunale dhe janë tërhequr nga institucionet e Kosovës.

Serbia dëshiron që komunat me shumicë serbe të formojnë një Asociacion. Kjo do t’u mundësonte atyre të qeverisin bashkërisht dhe veçmas nga Prishtina, si në RS. Në mjedisin e duhur gjeopolitik, Asociacioni mund të veprojë edhe si mjet për ndarjen e katër komunave veriore nga një shtet që Beogradi ende nuk e njeh. Ishte një shoqatë e ngjashme e autoriteteve provinciale që çoi në formimin e RS-së përpara përpjekjes për shkëputjen e saj në 1992 nga Bosnja.

Çfarë duhet bërë me Kosovën?

Kundër kësaj kërkon një manovër të vështirë nga Prishtina. Ajo duhet t’i bindë serbët e veriut se ata do të jenë më mirë si qytetarë të Kosovës (edhe nëse e mbajnë edhe shtetësinë serbe). Disa po lëvizin në atë drejtim, siç sugjerohet nga gatishmëria e tyre e shtuar për të marrë targa, letra identiteti dhe pasaporta të Kosovës.

Por shumë nga serbët në veri kanë qenë ndër kundërshtarët më luftarak dhe ndonjëherë të dhunshëm të Prishtinës. Beogradi ia ka dalë që ta bëjë kontaktin me serbët e veriut shumë më të vështirë sesa komunikimin me serbët në komunat që nuk janë ngjitur me Serbinë.

Kryeministri Kurti po mendon të flasë më shumë në gjuhën serbe të rrjedhshme. Të gjitha autoritetet e Prishtinës duhet të jenë më të kujdesshme se sa kanë qenë në të kaluarën për të shfaqur flamurin etnikisht neutral të vendit, në vend të flamurit etnik shqiptar (gjithashtu flamurin e Shqipërisë) që shumë prej tyre preferojnë. Zbatimi i shumë marrëveshjeve për ndarjen e pushtetit në kushtetutë nuk është i lehtë, por ende i nevojshëm. Kështu është edhe mbështetja financiare për komunitetet serbe dhe zbatimi i vendimit të Gjykatës Kushtetuese për manastirin e Deçanit, të cilin Prishtina e ka refuzuar deri më tani.

Ndërsa nuk i di meritat e çështjeve specifike të cituara këtu, sigurisht që tingëllon sikur veprimi i policisë i përshkruar është kundërproduktiv.

Çfarë duhet bërë me Malin e Zi?

Në Mal të Zi, vetëm procesi politik kushtetues mund të vendosë nëse do ta lejojë Serbinë të vazhdojë të dominojë rezultatet politike. Por NATO-s do t’i duhet të mbrojë veten nëse depërtimi rus në institucionet e sigurisë së Podgoricës vazhdon. Me luftën ende të ndezur në Ukrainë, SHBA dhe BE duhet të jenë shumë më të vëmendshme se në të kaluarën ndaj përdorimit të Malit të Zi nga Moska për të kompromentuar sigurinë e NATO-s.

Perëndimi duhet të dyfishojë mbështetjen për shoqërinë civile të vërtetë të pavarur në Mal të Zi, duke siguruar që ajo të ushtrojë të njëjtën vigjilencë ndaj qeverisë aktuale që bëri ndaj asaj të mëparshme.

Çfarë duhet bërë me Bosnje e Hercegovinën?

Në Bosnje dhe Hercegovinë, nuk ka asnjë zëvendësim për çlirimin e lidershipit politik nga ata që kundërshtojnë unitetin, sovranitetin dhe integritetin territorial të vendit. BE dhe SHBA kanë pritur shumë gjatë që boshnjakët ta bëjnë këtë vetë. Ata kanë nevojë për ndihmë. Asnjë financim ndërkombëtar nuk duhet të shkojë në RS ndërsa Dodik është në krye.

Përfaqësuesi i Lartë duhet të jetë gati ta largojë atë nga detyra nëse ai vazhdon lëvizjet e paligjshme të RS. Brukseli dhe Uashingtoni duhet t’i bëjnë presion Zagrebit për të lehtësuar sjelljen e Dragan Çoviqit para drejtësisë për korrupsion. Forcimi i pranisë së trupave të EUFOR-it në qytetin verilindor të Brckos është gjithashtu jetik. Asnjë shkëputje serbe nuk mund të ndodhë pa Brckon.

Më të guximshme dhe më të mira janë drejtimet e duhura për gjyqtarët ndërkombëtarë në Bosnje dhe Përfaqësuesin e Lartë. Ndërsa ruajtja e marrëveshjes së paqes së Dejtonit është jetike, ajo nuk do të mjaftojë për pranimin në BE.

Një vendim i fundit i Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut është vendi ku Bosnja duhet të synojë të shkojë: drejt një shteti qytetar dhe jo ndaj ndarjes etnonacionaliste të pushtetit. Lëvizja e tij në atë drejtim duhet të jetë objektivi i BE-së dhe SHBA-së.

Analizë e ekspertit dhe profesiorit amerikan, Daniel Serwer./Telegrafi/