Nora Gjakova rrëfën rrugëtimin e saj: Isha një vajzë që i pëlqente të luante me kukulla, por isha gjithmonë garuese

Nora Gjakova ka dhënë një intervistë për Federatën Ndërkombëtare të Xhudos (IJF), ku tregoi se si ka filluar karriera e saj si xhudiste.

Ajo foli edhe për rrugëtimin e saj deri te medaljet më të rëndësishme evropiane e botërore, si dhe te e arta e Lojërave Olimpike “Tokio 2021”, shkruan Gazeta Express.

“Mund të thuhet se të jesh në shoqërinë e një kampioni olimpik të xhudos do të thotë të paraqitesh me dikë që ka arritur një kulm absolut, një tavan që nuk mund të tejkalohet; nuk ka ku të ngjitet më tej në botën e sportit. Shpesh gjejmë kampionë olimpikë që flasin me liri dhe siguri, pa frikë të ndajnë një mendim, duke folur për jetën dhe rrugët e tyre me besim. Për shumë njerëz mendojmë se ka paqe, dhe kjo mund të jetë magnetike dhe frymëzuese”, nisi artikulli nga IJF, që pastaj shtroi pyetjen “Pra, pyetja është, a u bënë kampionë olimpik për shkak të atij karakteri apo u bënë ai person duke fituar medaljen e artë olimpike?”.

Nora Gjakova është një nga pak kampionet olimpike që janë intervistuar për arritjet e saj të pabesueshme sa ishte dhe është ende konkurrente aktive. Ajo është në rrugën e kualifikimit për Lojërat Paris 2024, pasi ka fituar medaljen e artë në Tokio në ciklin e fundit. Intervista u zhvillua në zonën e ngrohjes në Grand Slam-in e Astanës 2023.

“Nuk e di ende se si të shijoj atë që kam arritur tashmë, sepse jam ende shumë thellë në proces. Para se të filloja xhudon mbaj mend që isha një vajzë që i pëlqente të luante me kukulla ‘Barbie’. Unë isha fëmija i parë i prindërve të mi dhe ndoshta isha disi e llastuar, por jashtë shtëpisë isha vërtet garuese. Doja të isha drejtuese, personazhi kryesor i grupit. Gjithçka ndryshoi kur fillova xhudon. Ishte ndryshe, sepse isha e re atje dhe kështu nuk isha në qendër të vëmendjes. Babai më ka çuar mua dhe vëllanë tim, Akilin, në një klub në Pejë, te Toni Kuka. Ishte ndryshe nga çdo mjedis tjetër ku kisha qenë dhe më duhej të luftoja shumë. Ishte e vështirë për mua të mos isha në qendër të vëmendjes, me kaq shumë vajza atje që ishin më të mëdha, më të mira dhe më të forta se unë”, nisi rrëfimin xhudistja nga Peja.

“Megjithatë, nuk ishte një opsion për mua që të hiqja dorë dhe më duhej të mësoja durimin. Ishte e qartë se nëse do të humbnim stërvitjen nuk do të kishim vëmendjen e duhur nga trajneri. Konsistenca ime atëherë luajti një rol të madh në atë që jam sot. Vazhdova të stërvitesha deri në moshën 13 ose 14 vjeç dhe në atë kohë trajneri im erdhi tek unë dhe më tha që prej atëherë do të ndryshojmë në dy herë në ditë dhe nuk do të jetë më argëtuese si në të kaluarën. Ai gjithmonë më shtynte përpara kësaj, por ky ishte një hap i madh. Më duhej të punoja shumë me veten për ta bërë veten të besoja. Është shumë e rëndësishme për mua që t’i bëj të gjitha siç duhet; Duhet të punoj shumë për të besuar se e meritoj të fitoj. Kam fituar 6 medalje evropiane para medaljes botërore dhe më pas hapi tjetër ishte medalja olimpike, në të njëjtin vit, por gjithçka erdhi në rregull, hap pas hapi”, shtoi ajo.

“Edhe përpara se gjërat të ndryshonin në programin më serioz, që nga fillimi ishte zakonisht 7 ditë në javë stërvitje, por të shkoje dy herë në ditë ishte shumë e vështirë, veçanërisht me Tonin, me seancat e gjata të trajnimit teknik, ndonjëherë deri në 3 orë, ndonjëherë vetëm dy prej nesh, ndoshta unë dhe Majlinda. I besova menjëherë që kur fillova në dhjetë dhe kur ai bëri këtë ndryshim e dija se sa përpjekje kisha bërë tashmë dhe kështu që nuk ishte një opsion për mua të thosha jo. Unë tashmë doja të kaloja kufijtë e mi dhe të thyeja egon time. Nuk më pëlqente të humbisja. Në fillim nuk kishim një objektiv specifik, të diskutuar dhe konteksti ynë ishte krejtësisht i ndryshëm nga ai që është tani. Në fillim nuk mund të përfaqësonim një vend pasi i yni nuk ekzistonte, nuk kishte Kosovë të njohur globalisht. Unë përfaqësova Shqipërinë si kadet dhe më pas IJF-në, por përfundimisht në vitin 2009 mund të fillonim si Kosovë për herë të parë”, vazhdoi 30-vjeçarja.

“Për sa i përket pyetjes origjinale, karakteri im ishte gjithmonë aty, por kur i shtohej trajnerit, në një ambient ku nuk kishte vend për dikë që dëshiron ta bëjë vetëm për argëtim; ishte një program serioz dhe ky ishte kombinimi kuptimplotë. Xhudistja duhet të vendosë të pranojë të gjithë stërvitjen. Toni është gjithashtu shumë konkurrues dhe na ka stërvitur që të punojmë kështu dhe të mendojmë në këtë mënyrë. Ai e zgjati atë që unë tashmë isha. Ndoshta nuk ka pasur ende kohë që të ketë efekt nga fitimi i medaljes së artë olimpike. Xhudo nuk pyet nëse je kampion olimpik kur je në tapet; ju jeni të barabartë me të gjithë dhe kështu që unë duhet të stërvitem siç kam bërë më parë. Duhet të shijoj procesin. Unë jam mirënjohës që kam mundësinë të jetoj në një mënyrë që shumica e njerëzve nuk munden ose ndoshta nuk e kanë mundësinë. E di që nuk do të zgjasë përgjithmonë dhe kështu vazhdoj me mirënjohje. Ndoshta asgjë tjetër nuk mund të na shtyjë të kalojmë aq shumë sa mundet xhudo dhe kështu që unë jam vërtet mirënjohës për këtë. Unë vazhdoj të punoj kaq shumë dhe të shtyj veten sepse është ajo që më pëlqen më shumë”, deklaroi Nora Gjakova. /Gazeta Express/