Në çastin kur u shkul, ai gurë

Poezi nga Sabit Rrustemi

Nuk isha i vetëm

Një hartë e tërë e Etnisë sonë
krahëfortë si Gjergji
zemër shkëmb si Mic Sokoli
prijës luftërash si Idriz Seferi
në hap me mua prinin

dhe lisat shekullorë
malet me dëborë
e ajo e mira e moçmja Orë
me më të bukurën stinë

Për gjakun e shumë brezave
që kohët s’e ngrinë
e shkelëm
e shkulëm të tërë
atë copë betoni
që ardhacakët e ngulën me forcë
e i zgjuem Bjeshktë e Nemta
prej kushtrimit e gëzimit

Dhe mali me mal u bashkua
e fusha me fushë
e gjaku ynë

Ai gjak i cili s’u bë i bardhë as i zi
ai gjak që mbet Dri i Kuq
dhe i vetëm në trupin tonë
Dri i pandalshëm i lirisë

Pastaj
prej palëve të thella të shpirtit
përmes një frymëmarrje
të keqtin e krejt kohëve jashtë e nxora
e mushkëritë përngadal
me ajër të lirë malesh i mbusha

Dora e djathtë vetvetiu
në xhepin e majtë të uniformës shkoi

Prej andej
të zezën e jetës sonë nxorra
me një shkrepje e ndeza
gacë e bëra
tym e hi

Për shpirtin tënd të paqtë
e krejt jetë
nanë

Për ëndrrën tënde të parrëfyer
ruajtur nën gjuhë
babë

Për të gjitha betejat e humbura
e të fituara derë në këtë ditë
vëlla

Për atë brengë malli
e atë votër që s’u shua
motër

Dhe për dashurinë tënde të papërmbajtur
e atë fole shqiponjash
që t’lira fluturojnë qiellit
zemër

u shtriva
u shfryva
e si fëmijë yti në lot u shkreha

Kurrë më i lirë s’isha
as u ndjeva
se sa kur u i tëri me dheun tënd u m’lova
imja Kosovë

( 9 Prill 2019)