Fundamenti

Me takt kohe zemra rrahë

/ 2 minuta lexim

Poezi nga Demush Mehmeti

Duke i soditur më të thellat gjurmë jete
Gjurmë të pashlyera
Mbetur gjallë

Zjarri i ndezur s’ka të fikur
Shkrepur nga më të medhenjët
Tanët atdhetar

Dritë hyjnore kaplon shpirtin
Fjala mbështjellë si bollë
Me i hovshmi fymëzim valë valë

SADO PA HILE

Edhe në tryezë varfnjaku ndahet kafshata
Sado pa hile
Jo dhe në të njejtat përmasë

Këndeve të skamjes gëlltitet ujshëm
Ëndrrohet bujshëm
Mallkohet fati i pafat

Lëndon e papasja barrë
E rënda rëndon
Ndalohet vrualli e mbara mbrapshton

VET KY SHPIRTI IM

Kur do të iki një ditë ashtu siç ikë e gjithë njerzia
Në ashkla jete do mbetën kujtimet
Fluska dhimbjesh që s’din me u tharë

Uji Dea

E di dhe për ikjen time do recitohen elegji
Po ra heshtja flet e imja frymë
Në gurrë lotësh ngulqimë

E mundur lutjet tuaja të jenë kotësi
S’dua fjalë për ferrin errësirë
As për parajsën plot dritë
Për amshimin le të dëshmon vet ky shpirti im

KULM DIMRI SI KY

Sa butësisht rigojnë këto riga të dendura shiu
Në kulm dimri si ky
Në vend të acarit e vakta gufon
Shpirtin miklon

Mbështes ballin në dritaren e djersitur
Vrojtoj jasht në hapësirë
Një për një e numroj çdo pikë
Kthjelltësi kristal

Butësisht i lutem të lumes ditë
Për një të nesërmën dhe më të mirë
Pamje drithërimë magji
Të sheshtav ëndrrav tona të ju falë enërgjit

RRËFIMI IM SHËMBLLEN NË PRRALLË

Para vogëlsis sate mizeri e ligësis së shëmtuar
Dhe madhështia ime duket e paqen
Vetëm fjalë

Para mllefit me zjarrin urrejtjës sate
Instiktit kafshor
Dashuria ime duket e kotë

Për teje verbëris së padituris sate
Rrëfimi im shëmbllen në prrallë
Dhe masë e botës pafund sikur s’egziston