Poezi nga Demush Mehmeti
Duke i soditur më të thellat gjurmë jete
Gjurmë të pashlyera
Mbetur gjallë
Zjarri i ndezur s’ka të fikur
Shkrepur nga më të medhenjët
Tanët atdhetar
Dritë hyjnore kaplon shpirtin
Fjala mbështjellë si bollë
Me i hovshmi fymëzim valë valë
SADO PA HILE
Edhe në tryezë varfnjaku ndahet kafshata
Sado pa hile
Jo dhe në të njejtat përmasë
Këndeve të skamjes gëlltitet ujshëm
Ëndrrohet bujshëm
Mallkohet fati i pafat
Lëndon e papasja barrë
E rënda rëndon
Ndalohet vrualli e mbara mbrapshton
VET KY SHPIRTI IM
Kur do të iki një ditë ashtu siç ikë e gjithë njerzia
Në ashkla jete do mbetën kujtimet
Fluska dhimbjesh që s’din me u tharë
E di dhe për ikjen time do recitohen elegji
Po ra heshtja flet e imja frymë
Në gurrë lotësh ngulqimë
E mundur lutjet tuaja të jenë kotësi
S’dua fjalë për ferrin errësirë
As për parajsën plot dritë
Për amshimin le të dëshmon vet ky shpirti im
KULM DIMRI SI KY
Sa butësisht rigojnë këto riga të dendura shiu
Në kulm dimri si ky
Në vend të acarit e vakta gufon
Shpirtin miklon
Mbështes ballin në dritaren e djersitur
Vrojtoj jasht në hapësirë
Një për një e numroj çdo pikë
Kthjelltësi kristal
Butësisht i lutem të lumes ditë
Për një të nesërmën dhe më të mirë
Pamje drithërimë magji
Të sheshtav ëndrrav tona të ju falë enërgjit
RRËFIMI IM SHËMBLLEN NË PRRALLË
Para vogëlsis sate mizeri e ligësis së shëmtuar
Dhe madhështia ime duket e paqen
Vetëm fjalë
Para mllefit me zjarrin urrejtjës sate
Instiktit kafshor
Dashuria ime duket e kotë
Për teje verbëris së padituris sate
Rrëfimi im shëmbllen në prrallë
Dhe masë e botës pafund sikur s’egziston
