Lavjerrësi

Cikël me poezi nga Anton Marku (Vjenë)

LAVJERRËSI

Në një cep të gjithësisë
Koha kërciti gishtat
Fjala iu kap buzëve

Jeta lindi
Nga barku i qiellit

Në tokë
U mboll njeriu

Puna e parë që bëri
Sapo doli nga djepi:
Pështyu përreth

E dyta:
Pështyu fytyrën e vet

Deri në gjysmë të trupit
U plak
Në prehrin e grave

Gjysmën tjetër e fali
Ditën që zbrazi sytë
Në gjoksin e një varrmihësi

Zanafillës i mbeti
Një halë në fyt
Të zezën e braktisi ngjyra.

VIJA E ABELIT
Të gjithë profetët e puthën
Atë trup të vdekshëm
Të ngjizur nga pluhuri

Lëkura e tij hyri
Në lëkurën e tyre

Para tij
Murgeshat njëra-tjetrës i lanë këmbët

Deti u bë i gjallë
Mureve të shtratit të vet u ngjit

Një dorë e bardhë
Nga retë shkokloi pikat e shiut

Edhe një engjëll
U kthye në shtëpi

Drita
U dha syve të ngrihej.

ËNDRRA BALLKANASE

Ditën që legjendat nxorën gjuhën
E nisën të flasin
Historinë e vuri në litar

Kufijtë i vendosi me grykë të pushkës
Deri aty ku binte hija e arrës
Që rrënjët i kishte në oborrin e saj
E degët në tokën e fqinjëve

Jetën e preu në besë
Për harta të dala boje

Një herë në shtatë dimra
Matë mjekrat në fytyrat e luftëtarëve të rënë
E përqeshë malësorët
Që ende i besojnë fjalës.

MËKATARI

Jetoi
Pa u bërë emër

Mijëra herë
Veten e zuri
Duke ia bërë të huajës me sy

Kurrë nuk u mësua
Të dojë diçka
Pa e prekur me dorë

Për t’u ngjitur lartë
Qafën e pat e shkurtër

Nata e fundit e zuri
Në një shtëpi pa letra dashurie

Diku
Një macë lëpiu bishtin e saj.

KAFSHUESI I MOLLËS

Para se të bëhej murg
Gjahtar fustanesh ishte
Që secilën lule e këpuste
Me prekjen e parë

Një natë
Nga ëndrra u zgjua i djersitur
Iu duk
Sikur dikush ia shkundi njërin bri

Të nesërmen
Dashurinë e trupit e hodhi në ajër

Një tjetër gjeti
Koreve të tokës.

NËSE

Nëse një ditë
Toka do të ngjitej në qiell

E qielli do të zbriste në tokë
Athua ku do të kishte më shumë dashuri?