Nga Halil Matoshi – Iku nji dost i fminisë, me të cilin jemi rritë bashkë, mes lojnave e ândrrave. Mbaj mend ditët e acarta në Novak e Lak të Pusave tue ecë nga tre orë në ditë deri në shkollën e Tygjecit, me veshë të skuqun all, e me qizmet e llastikut mbushun me borë…
Me nostalgji i kujtoj lojnat me Rifatin, me zâlika (sumbulla) e me top.
Ledinën te Guri i Madh e patëm emnu “Maracana” si në Rio…
U mshelshim në podrum të shpisë së tij e lexojshim me orë të tana “Pionierin” e “Zërin e rinisë”, ku vllau i madh i tina, Beqa, i ruente të gjithë numrat e ktyne gazetave.
Dhe Nâna e Rifatit nuk harronte me na sjellë përshesh me bukë kallamoqi e me tamël e kos.
Jeta na ndau drejtimesh të ndryshme!
Ai shkoi në Vienna të Austrisë. për mos me u kthy i gjallë, e unë hala shkruej për me i dhânë kuptim lirisë!
Dimensioneve mâ t’nalta të saj!
Pusho i qetë shok!
Tashma e ke siguru paqen e pasosun!
