Poezi nga Fadil Abazi
e din se kullën time
e rrahin rebeshe shiu
pikat në dritare
më mbajnë n’frymë jete
oxhakun e mbaj ndezur
me hukamën tënde
që ta djeg magjin
e prekjes prej zane
të dihet se unë dremit
në këtë shpi pa formë jetë
mbrëmjeve pa ty
sikur më kafshon terri
për të më shituar
morti im rrin
mbi shelgjet e kotura kahere
unë nuk i dorëzohem jetës plot flirte
së paku do ta mbaj gjallë
kangën për ty
Mbi altar
Gjethi vjeshtës ra
Mbi plafin e natyrës verdhake
Unë sikur i ngjaj një gjethi t’ramë
Si gjethi rri si gjethi heshti
Deri sa një fortunë
t’më hedh përpjetë
E t’përplasem në dritarën
E jetës tande
Atje ku ti përherë lufton
Me dallgët që krijon vet
Krejt t’bamat i kam n’ditar
Shi do të bie prap
Portat leri hap
Si një pelegrin vazhdoj
Ndër vendet e shenjëta
Zgjedh rrugën e zogut shtegtar
Ndoshta një natë shfaqem
Ashtu fare pa pritur
Mbi tandin altar
Sarajeva
N’Sarajevë nuk e di
Nëse ende bie shi
Lot i thonë shiut
Tregimet e tyre
janë tregime me lot
Qyteti i bukur me fotografi t’pushkatueme
Imazh i qytetit të rrethuar
Nga hijena gjakpirëse
1460 ditë rrethim
Çdo ditë mungonte buka
E njerëzit fluturonin n ‘amshim
Trupi Sarajevës hap venat e furnizimit
Njerëzit vendosin ëndrrat në një tunel
Ekzistenca ishte mbi gjitha
Nuk di nëse e vranë
Apo ajo i vrau ata
Sarajeva nuk vritet dot
Ajo është madhështore
Qëndron edhe sot
