“Jemi një!“

Nga Enver Robelli- Një shembull brutal i vetëposhtërimit: si e ftoi Akademia e Shkencave e Shqipërisë nënkryetarin e Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve në shënimin e 40-vjetorit të themelimit? Bash përfaqësuesin e një institucioni “shkencor dhe kulturor” serb që e ka përgatitur terrenin për shfarosjen e shqiptarëve, të cilët ideologu i saj Dobrica Ćosić i quan “fundërrinë e Ballkanit tribal dhe barbar”!

“Jemi një!” Poshtë e lart nëpër viset e banuara me shqiptarë po jehon një fjali-fantazmë. “Jemi një” – prej Sarande deri tek ura e Ibrit në Mitrovicë! S’paska “gjë më të mirë” se të jesh shqiptar! “Gjaku ynë i pastër” rrjedh luginave të Drinit të Bardhë e të Zi! Si me kovë hidhen në opinion grumbuj fjalësh të mëdha mbi patriotizmin, luftën, sakrificën, vetëmohimin e patriotëve shqiptarë për të themeluar shtetin shqiptar. Një orgji, një dëfrim i shthurur po shkon drejt kulmit, dita e ekstazës kombëtare po afrohet: 28 nëntor 2012 – 100 vjet Shqipëri, Shypni, Shqipni e pavarur! Një kakofoni ka përfshirë debatet publike. Një garë e madhe dhe bizare po zhvillohet mes shqiptarëve për t’ia bërë qejfin njëri-tjetrit, për ta bindur njëri-tjetrin se ç’lezet qenkësh të jesh shqiptar. Kjo është puna më e lehtë që mund të bëhet; mburrja mes llojit nuk kërkon shumë kreativitet; kur nuk ke ide madje as për një spot televiziv, “hajde vjedhim” diçka nga India; kur nuk ke talent për një logo si duhet, “hajde inspirohemi” në savanat afrikane!

20 vjet turp

Jubiletë e mëdha zakonisht janë, do të duhej të ishin – momente reflektimi. Një vend dhe një komb i bën bilanc historisë së tij, kontributit që ka dhënë për veten e për të tjerët rreth tij dhe më gjerë. Në momente të tilla është e udhës që vlerat të shpalosen përballë botës. Sepse, në fund të fundit, për çdo komb është me rëndësi të ketë një vend të ndershëm në arenën e popujve dhe jo të merret pandërprerë me vetveten, duke ndërtuar kulla e skena në ajër. Larg kremtimeve komerciale që organizohen andej-këndej pyetja me të cilën duhet të ballafaqohen sot shqiptarët kudo është: sa “jemi një?” A është kjo vetëm propagandë e popullistëve dhe tregtarëve të flamujve për të mbuluar dështimet kolosale, me të cilat sot shqiptarët e Shqipërisë turpërohen (ose do të duhej të turpëroheshin) para botës (qe 20 vjet asnjë palë zgjedhje të pakontestuara; qe 20 vjet vrasje, plagosje e grushtime politike; qe 20 vjet polarizim deri në ekstrem; qe 20 vjet dyluftim mes dy grupeve politike që e quajnë veten “demokratë” e “socialistë” – e në fakt janë vetëm përfaqësuese të turmave të biznesit; qe 20 vjet përpjekje për të zhdukur edhe fizikisht rivalin politik; qe 20 vjet me tentime për puçe dhe me afera korrupsioni galopant). Dhe me Kosovën dhe viset shqiptare në Maqedoni, ku pothuaj një me një kopjohet mentaliteti politik i Tiranës. Në këto rrethana shumë kollaj është të brohoritet: “Jemi një!” nga Çamëria në Leposaviq!

Sa jemi një? Sebep i këtij shkrimi u bë një ftesë që Akademia e Shkencave e Shqipërisë, me seli në Tiranë, i dërgoi Akademisë Serbe të Shkencave dhe Arteve (shkurtesa në serbisht: SANU) për pjesëmarrje në kremtimin e 40-vjetorit të themelimit të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë. Akademia serbe, sipas njoftimeve të shtypit në Kosovë, e dërgoi në Tiranë nënkryetarin e saj, akademikun Ljubiša Rakić (Љубиша Ракић). Ky lajm vetëm në shikim të parë mund të jetë shqetësues. Befasues nuk mund të jetë. Pasi Tirana e Edi Ramës ia ka dhënë çelësin e qytetit këngëtarit Goran Bregović (i njohur sidomos me këngën e tij “Kallashnikov”, e cila në mënyrë bizare e përshkruan luftën si cirk të gjakderdhjes dhe seksit, ekstazës dhe djersës pseudopatriotike), pasi pjekja e “pleskavicave” nga kasapët e Leskovcit në Tiranë pothuaj për çdo vit shndërrohet në ngjarje kulturore, pasi në Shqipëri kanë depërtuar bizneset e oligarkëve serbë, shërbimet sekrete të Beogradit, mafia transballkanike – tani është “krejt normale” që mes Tiranës dhe Beogradit të “thellohet edhe bashkëpunimi shkencor”. Nuk ka rëndësi që Akademia Serbe e Shkencave dhe e Arteve ka kërkuar shfarosjen e shqiptarëve të Kosovës dhe ka përgatitur terrenin politik, ideologjik dhe mental për vrasjen e nja 10 mijë shqiptarëve, dëbimin e 500 mijë të tjerëve (në vitet ’90) dhe shpërnguljen e dhunshme të gati një milion shqiptarëve në vitet 1998-99.

Memorandumi për vrasje

Ftesa e Akademisë së Shqipërisë për Akademinë Serbe është jo vetëm dëshmi e perversitetit intelektual, por edhe një fyerje e rëndë që i bëhet Kosovës, madje të gjithë shqiptarëve që kanë respekt për vetveten. Kjo ftesë tregon se në disa qarqe vendimmarrëse në Shqipëri – si në politikë ashtu edhe në mesin e intelektualëve zyrtarë – nuk ekziston kurrfarë vetëdije kombëtare. Edhe më keq: mungon ndjenja e vetërespektit!

Rrjedhimisht Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Kosovës (ASHAK) ka bërë mirë që nuk ka marrë pjesë, që e ka bojkotuar ceremoninë e Akademisë së Tiranës. Në një letër që ASHAK ia ka dërguar Akademisë simotër në Tiranë nënvizohet: “Akademia Serbe në vitin 1986 ka hartuar projektin famëkeq, me emrin ‘Memorandum SANU’, si platformë kryesore në të cilën u mbështet Milošević në ndërmarrjen e masave represive dhe zhvillimin e luftërave të përgjakshme në ish-Jugosllavi, veçanërisht ndaj shqiptarëve që nga viti 1987. Anëtar i ekipit të këtij ‘Memorandumi’ ishte edhe nënkryetari i sotëm i Akademisë Serbe, akademik Lubiša Rakić (…). Për shkak të këtij projekti, nga i cili kjo Akademi ende nuk është distancuar, ajo mbeti e izoluar deri vonë nga asociacionet e akademive evropiane, por dhe nga disa akademi të ish-Jugosllavisë, të cilat edhe sot nuk e ftojnë në asnjë takim. Vitin e kaluar Akademia Kroate e Shkencave dhe e Arteve, për shkak të këtij ‘Memorandumi’ nuk e ftoi Akademinë Serbe, madje as atë Malazeze, në 150-vjetorin e themelimit të saj”. Për të qenë edhe më e qartë situata, Akademia e Kosovës ia përkujton kryetarit të Akademisë së Shqipërisë, i cili e paskësh emrin Gudar Beqiraj, se ka qenë i njoftuar mbi “këtë fakt”, pra mbi njollat e Akademisë serbe.

Që ta dinë akademikët me mendësi gullashi në Tiranë se nuk janë vetëm “kosovarët trutharë e nacionalistë” ata që kanë mendim të qartë e kritik për Akademinë Serbe po sjellim këtu dy mendime të dy historianëve të huaj dhe padyshim shumë të respektuar në botën akademike. Ja çfarë shkruajnë ata për Akademinë Serbe:

“Por, Millosheviqi nuk ka qenë doras individual, siç nuk ka qenë as Hitleri. Sidomos politika e tij ndaj Kosovës, falë indoktrinimit të opinionit publik që nga mesi i viteve 1980, gëzoi mbështetje të gjerë në popullsi dhe nga Shoqata e Shkrimtarëve e Serbisë, Akademia Serbe e Shkencave, Kisha Ortodokse Serbe, Armata Popullore e Jugosllavisë, bandat paramilitare serbe etj.” (Holm Sundhaussen, historian gjerman, profesor në Berlin, autor i disa veprave themelore mbi historinë e Serbisë dhe Jugosllavisë).

Historiani tjetër thekson:

“Përshkallëzimin e qëllimshëm të konfliktit të përgjakshëm (në Kosovë, v.j.) ashiqare dhe njëanshëm e dëshironte dhe e shkaktoi udhëheqja serbe. Për këtë është përgjegjëse një pjesë e madhe e elitës serbe, veçanërisht Akademia e Shkencave, e cila kurrë s’e ka marrë përgjegjësinë për veprimet e saj”. (Oliver Jens Schmitt, historian, profesor në Universitetin e Vjenës, autor i disa veprave të rëndësishme mbi historinë e shqiptarëve).

(Para disa vitesh një profesoreshë e Universitetit të Zürich-ut, pasi kishte lexuar një tekst kritik të autorit të këtyre radhëve mbi Akademinë Serbe dhe ideologun e saj kryesor Dobrica Ćosić, më mori në telefon dhe me shqetësim të madh tregoi se kishte marrë pjesë në një konferencë të Akademisë Serbe në Beograd pa e ditur në detaje anën e errët të këtij institucioni. Profesoresha tha se duke pasur parasysh këto rrethana do të ndërpriste bashkëpunimin derisa Akademia Serbe nuk distancohet nga roli i saj në të kaluarën).

Bujrëm Ćosić!

Akademia e Beogradit lëre që nuk është distancuar nga e kaluara, por ajo me fanatizëm e mbron këtë kapitull të saj të errët. Ja çfarë thotë Ljubiša Rakić, mysafiri i Tiranës, në një intervistë për gazetën “Politika”: “Në kohën e trandjeve politike të viteve ’80 dhe ’90 disa politikanë u përpoqën që Akademisë t’ia veshin pjesëmarrjen në aktivitete të caktuara politike, gjë që ishte krejt e papërgjegjshme dhe e padrejtë. Propaganda qëllimkeqe e kamarillës politike, e cila nuk mbështetej në fakte, iu vërsul Akademisë Serbe të Shkencave dhe Arteve jo vetëm në opinionin vendor, por edhe atë ndërkombëtar. Anëtarët e Akademisë edhe atëherë, si në ngjarjet e tjera vendimtare të historisë së vonshme, gjithmonë kanë pasur qëndrime të ndershme dhe parimore”. Lexoni mirë: Rakić mendon se thirrja për luftë dhe krime e Akademisë dhe akademikëve serbë ka qenë “e ndershme dhe parimore”!

Në fund të këtij teksti dhe për nder të akademikëve të Tiranës edhe një citat nga ditari i akademik Dobrica Ćosić mbi luftën e Kosovës (1998-99) dhe mbi shqiptarët e Kosovës: “Kjo fundërrinë sociale, politike dhe morale e Ballkanit tribal dhe barbar krijon aleancë me Amerikën dhe me Bashkimin Evropian kundër popullit më demokratik, më të civilizuar dhe më të arsimuar ballkanik – kundër popullit serb”.

Kur Ćosić në vitin 2009 i quajti shqiptarët “fundërrina”, dy aktiviste të njohura serbe për të drejtat e njeriut, Sonja Biserko dhe Biljana Kovačević-Vučo (ndërkohë e ndjerë), nuk ngurruan që kundër ideologut serbomadh të paraqesin kallëzim penal në Prokurorinë e Qarkut në Beograd, duke e akuzuar për racizëm kundër një populli, në këtë rast kundër shqiptarëve. Tirana e akademikëve dhe e politikanëve “mendjehapur, liberalë, properëndimorë, proevropianë, mondialistë” nuk interesohet për këto fakte. Për të qenë konsekuente ndoshta do të ishte mirë që Akademia e Shqipërisë në kremtimin e 45-vjetorit të themelimit ta ftojë edhe Dobrica Ćosić-in si mysafir nderi, sepse “jemi një!”