Hëna në qiellin e tavernës

Nga Ramadan Mehmeti

Ka rënë nata.
Erë rumi, vere, uzoje… erë peshku dhe pyll të humbur në mjegull. Tymon bota.
Në qiellin e tavernës ndrit hëna.
E sheh këtë portret të vogël, me diçka të heshtur, të fshehur – të këputur nga dita e ikjes sate. Ike, e unë mbeta pa një zemër, pa një fëmijëri. Dhe kurrë më në jetë nuk mund t’i gjej ato lule të vyshkura të fëmijërisë.
O zemra ime, ku mbete?
Në cilat rrugë të humbura rrokullisesh?!