Prozë poetike nga Ramadan Mehmeti.
Po bie gongu i zgjimit mbi botën time të përgjumur.
Nuk e di sa kam fjetur, e mjekra flet se muaj e ndoshta edhe vite kanë ikur.
Përgatitem për rrugë, e nis kalërimin me ditët e trishtueshme, zogjtë ma masin peizazhin në kalendar, duke mos lejuar vendnumërimin.
Lidhem me ditët që kryqëzohen në pikturën e kohës, pamja më del e kuqërremtë. Hingëllimat nga fushëbeteja bartin drejt meje jehona historie. Nuk mund ta di se a patën kuptim të gjitha ato që bënë ata mbi ne e as ajo që pësuam ne nga ata.
Për të gjitha kurrë nuk pati arsye.
Gongu i zgjimit nuk pushon, e unë vërshoj si një valë, kapërcej mbi ditët e trishtueshme, kap një velë kohe e nisem plotësisht i zgjuar, të bëhem vetja.
