Gjuhën e urrejtjes në jetën publike, e krijojnë frustrimi dhe komplekset për protagonizëm

Nga Fadil Maloku – 1. Kohëve të fundit, përveç politikanëve, moderatorëve, e pedagogëve të shndrruar në (b)analist, edhe ca gazetarë bashk me ca klerik fetar, janë bërë model i shfrenimit publik, duke përdorur si gjuhën e urrejtjes, ashtu edhe motivet e denigrimit publik!

I gjithë ky “promovim” sociokulturor në “imagjinatën” sociologjike shquhet edhe si cancel culture. Që në shqip i bie një qëndrim publik leçitës për individ të caktuar që e keqpërdorin statusin e tyre qoftë në mediet sociale, apo edhe në format tjera të njohura të komunikimit masiv. Pra, ky koncept në fakt është edhe një formë e apelit publik për të denoncuar e leçitur publikisht, njerëz e persona të jetës publike të cilët duke shfrytëzuar statusin e tyre sociopolitik (qofshin ata; pedagoge, mjek, politikan, kangëtarë, etj.) prononcohen për një temë apo çështje të caktuar publike.

3. Prononcimi i tyre shkaku i protagonizmave, frustrimeve e protagonizmave, arrinë të zgjojē si irrritime ashtu edhe denoncime të ashpra si tek komuniteti i origjinēs ashtu edhe tek publiku gjerë. Ky zemërim masiv publik, për referuesin ngandonjëherë mund të ndodhë që përveç shkaqeve të shpeshta (i)racionale të “prodhoj” edhe pasoja pragmatike e padyshim edhe të papritura.

4. Këto pasoja, zakonisht shoqërohen edhe me insistime publike, që personat e anatemuar, dosido edhe të tjetërsohen psh. nga privilegjet dhe statuset që i kanē shfrytëzuar si “katapult” për tê “zemêruar” publikun e gjerë, të një komuniteti, grupi apo edhe shoqërisë së gjerë. Insistimi publik, për personat që e keqpërdorin statusin dhe privilegjet e shoqërisë, êshtë një mekanizēm disciplinimi,por, edhe ndëshkimi sidomos për ato tipe njerëzish që kan turp. Kultura e turpit në sociologji është koncept që në shoqëritë patriarkale normën e turpit e ka përdorur turpin si mjet themelor për të ushtruar kontroll social si mbi subkulturën e gjinisë femrore ashtu edhe mbi ate fëmijëve. Nderkaq, imperativ moral kishte ruajtjen e rendit dhe kohezionit familjar. Së këndejmi themi qē njeriu i frustruar dhe u etur për protaganizëm (qoftë ai edhe i shëmtuar dhe tejet negativ) është shumë më i dëmshëm se sa qytetari i ngarkuar me sjellje deviante dhe prirje kriminale