FITORJA

Dhe, barbarët vranë lule…

/ 5 minuta lexim
GRANDEMALL

Gjilan – Hanumshahe Abdullahu nuk jeton më. Iku në botën tjetër. Ajo shkoi në përjetësi. Shkoi para kohe e ra dëshmore e kombit. Na kujtohet si sot, kur në gjimnazin “Zenel Hajdini” të Gjianit, ajo na ishte nxënësve e klasës II-6. Në këtë klasën, ku mësoi ajo, pati nxënës të dalluar, si: Lindita Shabani- tash juriste, Shpresa Vokshi (Hajdari), një aktore e Teatrit të në Gjilan, Drita Shaqiri (mjeke), Jashar Ramadani, vëlla i Agim Ramadanit – mjek, Sadullah Mahmuti (mjek) e sa e sa të tjerë.

Ajo ishte një engjëll në shkollë. Ishte e lidhur me tërë qenien për shkollën, librin, orët letrare, revisën shkollore… E artin letrar, poezinë, prozën, fort i deshi. Ishte e pasionuar pas librit, artin e dijes e të jetës. Në një mënyrë, ajo i gjasonte Afërditës së Serjo Spasses. Rrinte përherë në bankën të parë me shoqet e saja: Sevdije Shkodrën, Shpresa Vokshin etj. Ishte vajzë e urtë e punëtore.

Secili profesor e thërriste me emrin përkëdhelës: Nushe. Ajo nuk zemërohej, por kënaqej nga ky komunikim me profesorët. Ishte një vajzë që fliste ëmbël, pothuaj “si puhia” e erës. Në mendjen e sillej diçka e thellë, diçka kombëtare… Hartimet e saja ishin plot figura të thella mendimesh. Hanumshaja pati një trup të shkurtër e pak zeshkane. I qeshte “nuri” kah fliste e buzëqeshur me atë gazin e jetës. Ishte qenie simpatike, por e dashur dhe shumë e afërme me të gjithë njerëzit.

Kjo ishte Nushja e viteve 1979. Kjo ishte gjimnazistja e Gjilanit, ajo shkollarja e shembulltë e shkollës. Dymbëdhjetë tetori i vitit 1962, shënon datëlindjen e Hanumshahe Abdullahut. Ajo hyri në shkollë në vitin 1968. E deshi shkollën me zemër. Ajo, edhe në shkollën fillore që shkollare e dalluar. E dalluar ishte edhe në gjimnazin e Gjilanit. U lind në kohën kur vinin “Pranverat e Mëdha”.

Nushja, në vitin 1981 i vazhdoi studimet pranë Fakultetit Filologjik në Prishtinë në Degën e Letërsisë Shqipe. Ishte viti i parë i studimeve. Atë kohë vlonte rinia, por “nxehej” edhe njerëzia. Ishte ky vlim zgjimi e vit kombëtar. E, në këtë vlim, Hanumshaja e shihte një dritare të jetës “tjetër” të re. Ajo këtë jetë e përgjonte kah ringjallej kah jeta e adhuruar…

E “shihte”varrimin e demonit ballkanas. Sikur e kishte lexuar sa herë tregimin me motiv të një krijuesi “Edhe unë do të çohem”i Adem Salihajt nga Ferizaj. I binin në mendje ato këngë kreshnike për Kosovën, për Hasan Alinë, për Azem Bejtën, Bajram Currin, Shote Galicën e Hasan Prishtinën, për Mic Sokolin e Idriz Seferin, kreshnikun e Karadakut. Vitet 1968 dhe 1981 ishin vite të artikulimit të shtetësisë së Kosovës.

Fundamenti

Hamunshahe Abdullau u gjend në këto vite, e cila si vashë e re iu përvesh punës e jetës për organizimin e demonstratave që i prinin figurat e njohura të kësaj ane të Gjilanit, si Jusufi, Kadriu, Bardhi, Rexhepi, Nushi, Zijadini etj. Por, ranë në“takt” edhe me literaturën “Zëri i Kosovës” e me revista tjera.

Hanumshahe Abdullahu lexonte, por edhe përhapte ide revolucionare. Ajo ngazëllehej nga gëzimi, nga kënaqësia në këtë rrugë të nisur.. Sytë e saj të zi sikur hapëronin shumë përpara. Ajo kreu fakulteti me kohë dhe me sukses të dalluar. Edhi përsëri në vendlindje, Gjilan.

Tash Hanumshaja Abdullau ishte me diplomë. Ajo u bë anëtare e LDK-së. Dhe, jo vetëm kaq. Kështu, në LDK-n mori “guximin” e jetës. Gjithnjë ishte aktive. Aktive në përgatitjen dhe organizimin e një lufte për çlirimin kombëtar të popullit shqiptar.

Nushin e shohim si drejtoreshë në shkollën fillore “Rexhep Elmazi” në Gjilan. Aty ajo dha kontributin e saj të fundit për edukim dhe arsimimin e gjeneratave te reja. E donin arsimtarët, prindër, por e donin edhe shkollarët. Ishte e dashur nga të gjithë. Por, kur erdhi lufta, ajo me të shoqin Tefik Zymberin u gjenden në detyra të rëndësishme të ZOK. Shtëpia e Nushës ishte bërë një çerdhe e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Dhe, ditën e fundit, ajo u gjend në malet e Zhegocit. Ajo ishte në rolin e zëdhënëses për informim. Por, aty kah ora 9 e 30 minuta të datës 15 prill të vitit 1999, mu te Hani i Zhegocit, ku zhvillohet një përleshje e rreptë në mes të UÇK-së dhe forcave serbe, vriten disa dëshmorë, por vriten edhe dy dëshmorët e kombit: Hanumshahe Abdullahu dhe Tefik Zymberi. Atë ditë në këtë betejë u ranë edhe shumë të tjerë.

Nushja la pas dy drita të jetës: Djellën dhe Atdheun. Ajo ra për lirinë e Kosovës. Ajo ishte heroinë e rrallë shqiptare. Ajo e deshi shumë Kosovën, atdheun, sepse atdheu i saj ishte Kosova e shtrenjtë. Në fletoret e saj të ditarit, ajo pati shkruar këto fjalë: “Të dua Kosovë si nënë time”! Ajo sot fle e qetë si poezia e pashkruar e jetës. Ajo s’ka vdekur, por vetëm ka ndërruar mënyrën e jetës “tjetër”. /tefik selimi/rajonipress/

Privatësia

Faqja jonë e internetit përdorë cookies. Ato janë skedar të vegjël që ndërveprojnë me pajisjen tuaj dhe kjo bëhet në mënyrë që ne t'ju ofrojmë përvojën më të mirë të mundshme gjatë përdorimit të faqes sonë.

Për të u informuar rreth politikave tona të privatësisë, ju lutem vizitoni faqen privatësia.

Cookiet e domosdoshëm

Cookiet e nevojshëm duhet të aktivizohet në çdo kohë në mënyrë që ne të mund të ruajmë preferencat tuaja për preferencat e cookies.

Nëse e çaktivizoni këtë cookie, ne nuk do të jemi në gjendje t'i ruajmë preferencat tuaja.

Cookies të palëve të treta

Kjo faqe interneti përdorë Google Analytics për të mbledhur informacione anonime si numri i vizitorëve në sajt dhe shfletimi i faqeve.

Mbajtja e aktivizuar e këtij cookie, na ndihmon neve të përmirësojmë faqen tonë në internet.