Agimi ose piktura pa korniza (Variant)

Nga Meti Rexhepi

secili që kishte diçka të agimit
bardhësinë freskinë lotët e vesës dorën e padukshme të shpresës
etjen urinë dergjen ankthet ciklike të trishtimit
edhe ata që errësirën e ditës e shihnin si fund të botës
i thërriste Agimi në korin tej majës e kodrës
Ai që shihte diku Një Dorë të Bekuar
t`i shtrihej drejt Tijës e Lokes

*
barbarët të derdhnin zjarrin e një diell ta binin në sy
të skuqur në hell me katër drapërinj
Agimi me borë alpesh kthehej t`i shuante zjarret
mbi koka foshnjash e lehonash të mos binin trarët

*
me kafshime gjarpri raki kumbullash dhe helmin e mendjes
dhe ujin do ta digjnin me trupa njerëzish për lojën e çmendjes
Ai solli në Dardani një tjetër trini e zjarr rinor
i betuar “M`u shtershin sytë nëse…”
nuk do t`ua shtronte barbarëve nën thundra “Teorinë e Gacave”
jo gojëhapur si Pacifisti zgjohej pa u zgjuar Ajo që fërgohej
e ndoshta shkrumbohej
Agimi shpallte çdo ditë aktin e vet të bardhë
por kameleonët kishin ruajtur nën rroba natën e zezë në radhë
nuk e lypje as e thërrisje ta shihje me Sytë e Tij plot mall
përderisa ata sy tuaj nuk e shihnin të shtrirë
zjarri kapet me dorë pasi ta ketë kapur shpirti i lirë
dhe në hijen e parë zjarr nën rrezen e çizmeve rrënimtare
urdhri veprues i “dyminutëshit“ t`ua këpuste çelikun rrotullues barbarëve

*
barbarët me të shtëna predhash ripërtërinë barbarinë
një togë ciganësh me thika në brez korit të sadistëve
ua dridhte telat në violinë
nga grykë e vdekjes vlonte e derdhej kënaqësia e mllefit
gurin në zemër të kombit i shkulte shekullit

*
tek Rrasë e Zogut këputet Agimi i mbëltuar
shtrinte degët këndej e andej dita e gjembuar
një Pemë Gjaku çelej hija e thyer dhe pjerrtësia me gurë
udhët kjasinë e mallëngjimit gjethojnë gurët
ditës të Bardhës Ditë Agimi i hipte mbi shpinë si kalit
Ajo vinte me Agimin si Doruntina kalëruar me Konstandinin malit
peneli i vrushkujve të gjakut figurat shpirt-madhëruar në Pikturë

*
tash dil në hapësirën e Pikturës pa Korniza të Agimit
zgjohu me thesaret e lëngshme të prillit e majit
shiko dhe dehu nga dritarja e arit
asgjë të mos shohësh përciptas tej gardhit
zhytu pakëz dhe pak më thellë në dhuntitë e rruzullimit

*
Hyji i Qiellit dhe Tokës t`i fali stinët e galdimit
Ai që u betua në një Pikturë të Gjallë
Kornizat e gozhdëve të ndryshkura
t`i shkrinte në ballë

*
sytë e vet i shteri për ty e për mua
që prore Piktura e Gjakut
ashtu si e pa Ai
të shihej në çdo shkelje të pragut

*
në menynë e buzëve i dashuruar
si mund t`ia kthesh shpinën agimit
Atij që me rafalë rrezesh çeli shtegun e burimit
të pish në buzë e kroje të pa turbulluar