Poezi nga Atdhe Geci
Në atë pasdite me shi e diell
ishte ajo; Erona e rinisë sime
Erona e një vere me dashuri
Dyzet vite kishim pa u parë
por dashuria në tëra kohërat
mbetet dashuri, mbetet femër
Jeta ka plotë çaste të lumtura
edhepse në moshë, unë e ajo
u puthëm dhe u përqafuam
Ai takim na afroi aq afër me
njëri tjetrin, sa s´di si ndodhi
Në atë “rigjetje” me Eronën,
ne i kujtuam çaste nga ditët e
rinisë, çastet nga më intimet,
momentin kur ajo më s´ishte
vajzë, por një yll i dashurisë.
Përqafimet në Prishtinës dhe
shesheve të qytetit na mbajnë
mend, kur ne ishim me hove
Ai takim na ktheu në kujtime;
shtëpinë e studentëve, parkun
dhe netët tona nëpër bujtina!…
Atdhe Geci
