Poezi nga Fadil Abazi
TA VEMI NË ZJARR DASHURINË
Në sytë e tu
Shof zjarrin e dashurisë
Në valë deti
Dua ta shuaj zjarmin time
Më thuaj pa drojë
Atë që ndjen edhe nëse ma vret
Ëndrrën time të bardhë
Dhe horizonteve kur të vete
Prap zjarrin do ta shof
Bota nga zjarri u krijua
Pse mos ta vemi edhe ne
Në zjarr dashurinë tonë
O ta krijojmë përsëri
O ta bëjmë fli
MOS ME ZGJONI
Kam mbet vet sonte
Vetëm unë dhe rrugët e boshatisura
Qyteti po fle me ëndrra të përgjumura
Thashë ta marr vetminë
Symbyllur të nisem rrugëve pa mbarim
Mos më ngani, lermëni
Mua dhe vetminë në rrugëtimet e tona
Nëse flej mos më zgjoni
Lermëni
Më harroni mua
Në gjumin tim të vdekshëm
SHIKIM I ZJARRTÊ
Sonte
Dheza një qiri për ty
Magdalenë
Thashë ti kalli
Të gjitha magjitë
Dhe fjalët që pëshpëriten për ty
Fjalëkeqët e dashakeqët ti mbledh
Ti djeg në zjarrmin e urrejtjes së tyre
Sonte dheza një qiri
Thashe të lutem për ty Magdalenë
Për ty që dikur kur kaloje qytetit
rrugëve ma kallderm
Djelmoshat me shikime të zjarrta,
Kallnin veten, duke dashur të të kallin ty
Ti ishe shumë e akullt
Për të të dhezë
Një shikim sa do i zjarrtë djalërie
KU JE
Njëhere
Ti më nxorre nga vetja ime
Që atëhere
Unë kërkoj veten time të humbur
Rrugëve pa mbarim
Ti je ajo
Që më kthen në veten time
Ku je…
