Prarimi

Poezi nga Mehmetali Rexhepi

erdhi prarimi
me vashën prej avulli
mbase ajo kishte harruar t`mi kthente thesaret
vaktësinë e atyre pikave avulluese
stisje filigrani
për qafë të asaj nuse

*
ti
dridhje tingujsh të blertë të kitarës
polen i shkundur prej gishtash të Jusuf Gërvallës
jepi shend melodisë së zamares
më nxirr jashtë kryqëzimeve
gërshërëve të zeza të hijeve
mos eja lot-vërshues
më hedh mes njomështish të lastarëve
praro bulëzat mbi trungun e thatësisë time

*
prarim
eja me fijet e fëmijërisë
urbanizmi sa kishte nisë
të thuret shporta e rrjepur prej zbrazëtisë
ndoshta ende përcëllon ngricë e vesës
cakërro me të kuqen e venës
t`i ndizet pigmenti buzë-qershisë
përderisa (a)gurron gjaku
e ruaj për shkrirjen e atij akulli
kur i trashet lirisë

*
i fryve valës dhe çele tiparin
të pa thënat lidheshin nyje
në dialogët e kakofonisë
kishin hyrë monologët e mbërthyer
kujt t`i duartrokiste publiku
fjalës e ditës i kishte ngelë e njëjta meny

*
pa rrezet tua
fshihet kontrasti
as matet hija
shkundet tërmeti

bie arkitektura
mbi skia

*
ja si më prarove mijëra dhurata sythash
le të ngjyejnë tej malesh të bardhët plisa
çastet buzë purpurta
le të më puthin
por ah
vetëm derisa të galdojnë petalet
mandej gjethet kërcejtë e ethet

*
ç`është e bukura
pa prekjen tënde
pos peng modeli
ai i pa vjeli

*
prarim i këtij rruzullimi
praroje dhe trungun tim
se ja po më thërret
amshimi

Gjilan, 16 kallnor 2020