Nga ditari i jetës sime : Si e mbijetova atentatin në Hotelin “Kristal” në Gjilan

Nga Demir Krasniqi – Ishte Vjeshtë e vonë e vitit 1989 , vit ky, kur Sllobodan Millosheviqi me tanke e suprimoi Autonominë e Kosovës dhe Kushtetutën e vitit 1974, në bazë të së cilës, Kosova ishte element konstituiv i Federatës Jugosllave.

Për ta mbrojtur këtë suprimim dhe për t’i bërë “tërbije” shqiptarët e pa kënaqur , Millosheviqi kishte dërguar në Kosovë forca të mëdha të njësive speciale policore të përbëra nga të gjashtë ish republikat e Federatës Jugosllave , si dhe nga dy krahinat autonome .
Pjesëtarët e këtyre njësive speciale , në qytetin e Gjilanit , ishin të vendosura në objektet e hotelit “Kristal” , i cili gjendet viza – vi me ndërtesën e Sekretariatit Komunal të Punëve të Brendshme , Milicisë, gjykatave dhe Burgut të Qarkut të këtij qyteti .
Atë botë, unë isha i angazhuar që të këndoj në këtë hotel, si këngëtar popullor me kontratë dhe me pagesë të mirë mujore , pagesë kjo që bëhej nga shteti .
Në hotelin “Kristal” , programi muzikor fillonte nga ora 20.00 dhe përfundonte në ora 23.45 minuta . Këndohej me program të caktuar sipas dëshirave të këngëtarëve të angazhuar , e jo sipas porosive të mysafirëve, apo “bakshisheve” të adhuruesve .
Programi muzikor ishte i konceptuar zyrtarisht në tri gjuhë kryesore të këtij mjedisi dhe atë : 15 minuta në gjuhën shqipe, 15 minuta në gjuhën serbe , 15 minuta në gjuhën turke dhe 15 minuta pushim . Në kuadër të atyre 15 minutave të dedikuara për muzikën turke , mund të këndohej edhe ndonjë këngë rome , apo të ndonjë populli tjetër ballkanik .
Kryesisht, ishim të angazhuar 3 këngëtarë – solist popullor: një për këngët shqipe, një për këngët serbe dhe një për këngët turke .
Në kohën për të cilën po flasim , për këngët popullore shqipe isha i kontraktuar unë Demir Krasniqi , për këngët në gjuhën serbe ishte e angazhuar një këngëtare serbe nga Nishi , kurse për këngët në gjuhën turke , rome dhe ballkanike , ishte e kontraktuar këngëtarja e mirënjohur universale Arife Beqir Baliqi , nga Shkupi , e cila këndonte në mënyrë fantastike në gjithsejtë 13 gjuhë të ndryshme dhe kishte një zë brilant .
Salla e hotelit , për çdo mbrëmje ishte e mbushur plot e përplot mysafir nga të katër anët e Kosovës .
Pjesëtarët e njësiteve speciale të policisë jugosllave , herë pas here kalëronin nëpër sallën , korridoret dhe lokalet e këtij hoteli , sa për t’ua bërë me dije qytetarëve shqiptarë se :”Ne jemi këtu!”
Personeli shërbyes hotelier ishte i përzier shumetnik , ndonëse Drejtori i hotelit dhe shefi i sallës ishin shqiptarë .
Në mesin e punëtorëve shankistë të këtij hoteli , ishte një femër flokëbardhë serbe , e cila quhej Goca . Ajo gjatë tërë kohës sa ishte në orar të punës , shihej qartë se ishte një nacionaliste shumë e ngarkuar , e cila dukej se po mundohej që t’i përmbijë shqiptarët me një lugë !
Unë, përveç që këndoja këngë të ndryshme popullore shqiptare , shumë herë nga kureshtja dhe dëshirat e mysafirëve , e merrja me veti edhe çiftelinë , të cilën e akordoja dhe e kombinoja me orkestrinën popullore , e cila tingëllonte aq bukur , sa bëhej sensacion dhe atmosferë e bujshme në sallën e mysafirëve të hotelit .
Çiftelia dhe kënga ime , iu kishin bërë helm e vrer në zemër , asaj shankistës serbe të quajtur Goca !
Vetëm tri ditë , para se të ndodhte më e keqja , Goca iu kishte shprehur “në besim” njërit prej kamerierëve të hotelit , duke i thënë kështu :
“Sve, sve… Ali , kad ga qujem ovoga shipca , kako peva i sfira na tu cigulku , meni zhivot mi se gadi, ne mi se zhivi i ne mi se radi !”
“Krejt, krejt… Por, kur po e dëgjoj këtë “shipc”, ( kështu na quanin neve shqiptarëve , në shenjë përbuzje dhe nënçmimi , serbët ) , se si po këndon dhe si po luan me atë farë “cigulke” ( me këtë shprehje ofenduese dhe nënçmuese e cila aludonte tek shprehja “magjupe”, e quanin instrumentin tonë kombëtar – çiftelinë ), mua po më gërditet jeta , nuk po më jetohet dhe nuk po më punohet “!
Kamerieri shqiptar , të cilit Goca ia kishte qarë hallet “në besim” , menjëherë më tregoi mua , se çka po sillet rreth meje , në këtë hotel !
Vetëm tri net , prej asaj bisede në mes të Gocës dhe kamerierit , forcat speciale policore e kishin përgatitur skenarin për likuidimin tim fizik !
Atë natë , si zakonisht , në ora 23.45 minuta , shefi i sallës së hotelit i fiku dritat dhe dha shenjë për fajron , me çka edhe muzika pushoi programin .
Po sa u fikën dritat , në sallën e hotelit , papritur , u futën 6 policë special të armatosur deri në dhëmbë !
Njëri prej tyre , që e drejtonte ekspeditën , bërtiti në gjuhën serbe me një zë të lartë urdhërdhënës :
“Svi ostali muzikanti i gosti – vani, a ti sliko stani tamo kod daske mirno i netoj da mi se pomeravash!”
“Të gjithë muzikantët tjerë dhe mysafirët – përjashta , ndërsa ti fotografi
( aludonte tek unë ) , qëndro atje tek dërrasa gatitu dhe mos lëviz !”
Mysafirët dhe muzikantët e frikësuar ikën me të shpejtë përjashta hotelit , ndërsa brenda mbeta vetëm unë dhe personeli shërbyes i hotelit , të cilët mbetën pa pikë gjaku në fytyra , duke shikuar me habi se çfarë do të ndodhë tani me mua ?!
Unë , sipas urdhrit të tyre , u mbështeta për ato tabela të drunjta , të cilat e ndanin sallën e hotelit në një lloj separeje të veçantë dhe po pres se çfarë do të ndodhë tani me mua ?!
Policët special , qëndronin para meje me automatikë të përgatitur për veprim !
Polici i cili e udhëhiqte ekspeditën , mu drejtua mua me një zë të lartë tmerrues :
“Jebali smo ti majku shiptarsku veçeras !
Neçesh vishe u tvom zhivotu , ni da nam pevash , ni da nam sfirash na tu cigulku !
Veçeras ti je zadnja noç , i oprosti se od ovog zhivota !”
“Ta kemi qi nënën shqiptare sonte !
Në jetën tënde , më nuk do të na këndosh , as të na luash në atë farë cigulkën tënde! ( Cigulka e quanin me përbuzje dhe nënçmim çiftelinë , që do të thotë:”magjupëz”).
Sonte është nata jote e fundit dhe përshëndetu nga kjo jetë !”
Unë, u shtanga në këmbë nga habia , se si mund të më vrisnin pa kurrfarë paralajmërimi , pa kurrfarë vepre dhe pa kurrfarë gjyqi ?!
Mora forcë dhe ju thashë :
“Ju, jeni të gjithëfuqishëm !
Keni forcën , ushtrinë , policinë , armatimin dhe shtetin tuaj !
Andaj , mund të më vrisni pa asnjë problem, por kjo nuk është trimëri për një shtet , që ta vret një këngëtar në vendin e vet të punë !”
Ata, ma shanin nënën shqiptare pa ndërprerë dhe më thoshin në gjuhën e tyre :
“Tash do ta shohësh ti !”
Në atë rrëmujë të pa parë dhe të pa imagjinuar , në kokën time më erdhi një ide budallallëku , të cilën e shfrytëzova si në formë humori , dhe ju thash :
“Ju, po më vrisni !
Por , unë kam dëgjuar nga të tjerët, se njeriun para se ta ekzekutojnë , ia japin shansin për ta shprehur dëshirën e fundit në jetën e tij !
Ju, ndoshta do të ma jepni së pakut këtë mundësi !”
Njëri prej tyre , më shau:
“Vidi, vidi ! Majku mu jebem , josh znaje i da filozofira !”
“Shihe , shihe ! Nënën ia qifsha , ende po di edhe të filozofojë !”
Udhëheqësi i ekspeditës , që turrej më së shumti drejt meje , ju tha kolegëve të tij , si me ironi :
“ Pa , hajde t’ a dëgjojmë se çka po llomotitë dhe çfarë dëshire të fundit ka !?
Ta dëgjojmë dëshirën tënde të fundit !”
Unë, ju thash :
“Po, unë e di se ju nuk do të ma merrni për serioze, por dëshira ime e fundit , para se të më pushkatoni , është që në shenjë përshëndetje nga kjo botë , të ulemi së bashku dhe t’ iu qerasi me nga një pije, për nderë që do të më vrisni !”
Që të gjithë , u qeshen me ironi dhe si në kor , ma shanë edhe njëherë nënën shqiptare !
Njëri prej tyre , iu tha kolegëve të vet :
“Pa, hajde të ulemi dhe t’ ia plotësojmë edhe këtë dëshirë të fundit , në jetën e tij!”
U ulën që të gjashtit rreth një tavoline dhe unë në mesin e tyre .
E thirrën kamerierin që t’i shërbejnë dhe porositën pijet e preferuara .
Kamerieri i solli pijet duke u dridhur si thupra në ujë , nga frika dhe tmerri që pritej të ndodhte atë natë me mua !
Duke i pirë pijet që i porositën , sërish në kokën time , si në budallallëk , më erdhi edhe një ide dhe e pyeta udhëheqësin e ekspeditës :
“Zotëri !
Po më vjen shumë keq, por në sytë e tu, po e lexoj një vuajtje dhe shqetësim të madh shpirtëror ?!”
Polici – udhëheqës i ekspeditës , mu përgjigj :
“Po !
Kam një shqetësim dhe problem shumë të madh jetësor !”
Unë , i thashë :
“Po , a mund ta di se për çfarë problemi bëhet fjalë ?”
Kryepolici tha :
“Jam martuar qe 12 vjet me një vajzë që e kam dashur shumë dhe e dua shumë !
Por, që nga martesa e deri në ditët e sotme , nuk më ka falur Zoti , fëmijë kurrë !
Jam shumë i shqetësuar për këtë !
Me u nda me gruan , po më dhimbet !
Nuk kam lënë kund mjek, as pop , as hoxhë, as tyrbe , pa kërkuar ilaçe për te , por të gjitha kanë përfunduar pa sukses !”
Atëherë , ndërhyra unë :
Ju, i paskëshit sprovuar të gjitha dyert , por vetëm aty ku e keni ilaçin e sigurt , nuk e paskëshit sprovuar !
Edhe pse Ju, po më vrisni sonte mua , unë megjithatë , do t’ua tregoj vendin se ku mund të gjeni ilaçin e vërtetë dhe të sigurt !
Kryepolici :
“A është kjo e mundur, që të gjendet ende ndonjë vend ilaçi për mua , e që nuk e kam sprovuar ?”
Unë :
Po, si jo ?
Ju, të gjitha dyert i paskëshit sprovuar , por vetëm tek Baba Sheh , nuk paskëshit qenë !
Unë, e kam në Prizren një mik shumë të mirë , që është edhe Baba Sheh dhe ai po deshi , vetëm një herë do t’i fryjë gruas tënde dhe do t’ia bëjë ato duatë e veta dhe Ju, pas 9 muajsh do të jeni me djalë !
Unë, mund t’ ua jap adresën e Tij , edhe pse do të më vrisni , por i tregoni Babës Sheh , se tek Ju, më ka qua Demir Krasniqi !
Kryepolici:
“A është e mundur kjo ?”
Unë:
Me garancion për 9 muaj !
Kryepolici e thirri kamerierin :
“Kamarier !
Të lutëm , na e sjell edhe një rund pije !”
Unë:
Nuk mund të pi më asgjë , sepse po e pres ekzekutimin Tuaj !
Kryepolici :
“Jo!
Ti, nuk do të vritesh sonte !
Por, nesër, unë do ta gjejë një veturë dhe do të shkojmë së bashku në Prizren !
Sonte shko në shtëpi e pusho , e tani do të shihemi !”
U nisa si i dehur , për të shkua në drejtim të shtëpisë sime, por gjatë tërë rrugës prisja se kur do të më vijnë mbrapa dhe do të më shpojnë plumbat e tyre?!

Që nga ajo natë , më kurrë nuk e kam pa atë polic , por më vonë , duke bërë hetimet dhe hulumtimet e mia , nga disa njerëz kam arritur që të mësoj vetëm atë, se udhëheqës i ekspeditës së Milicisë së Serbisë në Gjilan, kishte qenë milici i quajtur Svetisllav Karaxhiq nga fshati Partesh i Komunës së Gjilanit !
Kështu e mbijetova këtë atentat , duke i përdorur trikat e “Babës Sheh” dhe kjo fatmirësisht , ndezi për të mirë dhe shpëtim nga vrasja e sigurt !

Gjilan, Vjeshtë e vonë 1989.
Demir Krasniqi