Poezi nga Demush Mehmeti
Mundësh dhe të lëndohesh nga një zjarr shpirti
Ndezur nga një shiqim pahile
Shprushur nga një vështrim i pa cak
Mundësh dhe të trullosësh nga një hije shtati
Me aromë arre hije dendësi
Të shiton syri me pamjen e gjethit të saj
E fjetura zemra jote mundë të zgjohet
Mundët të më bësh mekatar me faj
Më fal dhe për mëkatin tim krejt të pamëkat
MOS TË PAFT SYRI I LIG
Në sytë e tu të shkruar kaltrosh e liga s’ka jetë vdes
Zjarri jetës ndizet gjallërin merr
I verbëruar nga ai shiqim shkëlqim drite
Dhe engjëlli i pagjini mëkaton
Adami trullosët mollën e ndaluar prapë kafshon
E po çka të them unë një i thjeshti njeri
Lutem mos të paft syri i lig
Bokuria e shpirtit botën ndriqon
Kur syri dhe zemra bëhen nji
E bukura është dhurat prej Zotit jo mëkat
NËSE NDODHË
Nëse ndodhë s’të flas s’do thot se t’kam harruar
Kam kujdes fjalën më të humbur s’dua
Nës ndodh s’të shohë s’do thot se jam verbuar
Kam kujdes hapin mos t’zë në thua
Nëse më shehë t’buzëqeshur s’kam shkalluar
Jetoj për t’mirat t’mirën jetë e dua
Nëse s’të dëgjoj jo s’më ka humbur dëgjimi
Jam tretur ëndrrimeve me këngën time
Nëse jam i mrrolur s’më ka mundur hidhrimi
I bëj kujdes t’ligës mos t’ma zenë pritën
SA TË JEMI GJALLË
S’kemi kohë për të humbur labirintheve të urrejtjes
Më të paqenësishëmen s’merrem kotë
Ja vlenë vetëm me dashtë
S’kemi nevojë për tabut ngatrruar këmbëve
Për të pavlerën kokën mos ta çajm
Të jetojmë bash si duhet sa të jemi gjallë
