Katër poezi nga Hysen Këqiku

Katër poezi nga Hysen Këqiku
RRMOK

Filloje si të duash
Po e mbshtolle shumë
Do të të bëhet rrmok

Të shkakton huti pandjesie
Në hapin pa rrapëllimë
Edhe mbetesh tek

Aty të kap lemza
Lemzisht mendon dike
Tretur në ëndërr mëngjesi

Hapi të bëhet problem
Në hullitë fshirë nga era
Kur në dimër nuk të vjen vera

Lype si të duash
Me gjuhë dordoleci
Tok me kërrcëllima dhëmbësh

Edhe shikimi të vjen pas
Kur ke dëshirë të shohësh përpara
Kollitja të bën zhurmë

Filloje si të duash
Po e mbshtolle shumë
Do të të bëhet rrmok

MISTIKË

Çka je ti që më vjen
mbshtjellur
kaq mbshtjellur
sikur të jem pa shpirt

Mos u mbështill
me avullnajë
të më lëvizësh si natëzeza
para syve të të mos shoh

O frymë që më vjen
Tinzisht e mjerisht
me shpirt njeriu jam
kam dhimbje
etje për shmallje

bëhu me shpirt
njeri me zemër
eja i bardhë
me bardhësi
drite

Nëse më vjen ashtu
me të zeza
çka fsheh
çka ruan
mbrenda të zezës

Mistikë
në mungesë të fjalëve
po i vëj tri pikë
eja, shikom, mos ik

HARBUESE

Si të të quaj
Kur nuk dukesh
Nuk ke as formë

Më vjen kalavesh rrushi
Ngarkuar me të bëma
Misterioze

e unë krejt i di
sa peshojnë
sa janë të idhëta
e sa më pak të ëmbla

Fshehur nëpër çoshe
strukur tmerrësisht
numrojnë të rrahurat e zemrës
diku maje gishtave

Kanë frikë nga errësira
ajo fshehë e strehon
harbim

Dielli ka rrugë të gjatë
ecë
megjithatë ec

Rrezet e tij
depërtojnë larg e thellë
edhe përtej reve
përtej acareve

Bëhu i devotshëm
të përthekohesh
Para se të harbimit

MBETUR JAM

Mbetur jam
në varg që po lind
në strofë
në rrokje

në ëndërr të ecjes
fshehtësive të dritës
edhe në kapërcim andej

në hulli të pahapur
serrnishtave gjembmprehta
të korrjes në përcëllimë vere

përtej therës së fshehur
në strukajën e metaforës
edhe në nëmën e komponuar

në shtigjet e daljes
bashkë me ty shtegëtar
me mallë ngarkuar

në zemër që troket
për teke e huçe
për dorën që shtrëngon dorë

mbetur jam
në varg që po lind
në strofë
në rrokje