Poezi nga Xhemë Karadaku
Erdhi një trim nga fshati
Diku n’Shesh pak u ndal
Vrik pallatet me sy i mati,
Iu kujtua jeta atje n’mal!
Mendoi kodrat me borë
E ujin kristal ndër kroje,
Desh e dele me këmborë
Dhe bukuritë n’ato troje.
Në mendime fort i tretur
I shfaqet para një kushë,
Picikat me rroba veshur
Dhe me fjongo në gushë!
E mori ngrykë me mallë,
Se kish vite pa e zatetur,
Lotët i rodhën n’qepallë,
E kujtoi si shok të vjetër!
-E di ujkut si i zinim pritë,
Sa herë sillej atje vërdallë
Edhe natën e bënim ditë,
Nuk i linim vend të gjallë!
-Për ty Bjeshka nëvojë ka.
I thotë trimi zemërhidhur.
Ia kthen kusha me shaka:
-Me kollare m’kanë lidhur!
DHËMBËT
Gjyshi kur ishte djalosh,
I kishte dhëmbët si inxhi
Grurë e misër – një kosh
Mund ta bluante si mulli.
Thyente arra dhe lajthia
Me dhëmbë si me çekan
Po s’mendoi se pleqëria
Një ditë i del në mejdan!
Filloi punën pa bërë zë,
Një krimb si pikë e zezë,
Ikën inxhitë – s’i ka më.
Po i vëlon maja e kresë!
I duket goja si një dollap
E po ha vetëm përshesh.
I tha vetes: shiko satrap,
Dikur nuk merrje vesh!.
E shiti lopën dhe tri dhi
Drejt te mjeku më i mirë
Dhe sërish u bë djalë i ri
Me dhëmbët xhevahirë!.
N’Shesh disa moshatarë,
I thanë gjyshit me hoka:
– Tash, dhëmbët qelibarë
Vlejnë më tepër se koka!
