E këndshmja e fortifikuar (Cikël poetik)

Poezi nga Meti Rexhepi

KRUPA
ndoshta terri i natës e shtyri rrotullimin e pandalshëm
të insektit krahëbardhë ndanë fanarit dritë-zbehtë të tryezës
herë me turre e me vrulle ritëm prishur e lehtësisht prajshëm
instinkt i ritualit por pa droje i skajshëm
mbi shelgun vajtues i kishte ikur dita e përftimit këndshëm
terri shufër e zezë i zi gjarpërues i vërvitej kudo në hapësirë
dhe rrjeti i merimangës anë e kënd i shtrirë
duke mëtuar thithjen e tërë kësaj drite të bekuar
hutaqja flutur i jepej rrotullimit të pangopur
fanari i sillej nga lëbyrja i humbet vija përplas kokën
bota nuk është e sheshtë vijave me lakadredha
grishjes së dritës krahët i shqyheshin fare lehtë
bukuri mjeshtërore e pikturuar mbi petka të reja
e drita ishte zjarr
simbolikë e pangopësisë i shporri gjumin fluturës
i dendësoi para djegies krupën

MENDJEMARRA
kotësia di të rrisë vetëm gjemba
me injektime tullumbacesh të ujit për imunizimin e therkave
lakmia e kotësisë kaba
një trung i pret shirat tiu ngjiten krahët sikurse stalaktitet mbi stalagmitet i do pjeprat e verës nën kaktusin e rërës asnjë fije për mozaikun e syve nyjës së ditë-bardhës mugëtira prapa shpine i zbraz trastën mendja e marrë hezitoi arin diellor ta shkëpuste për hambarë sapo i ra në dorë e hodhi në bunar tha: ditët e rrojtjes janë një det që nuk shterë të lumin thesar në bunarin e thellë mençuria e esëllt nuk doli tia nxjerrë
*
prit e prit e prit
mandati ia mori dhuntitë:
të kapesh për litari e të lëshohesh në thellësi të bunarit
të hysh deri në fund mendjemarra e djerrë
rrotullën e litarit i lë tjetrit ta mbështjell
dhe ah mendje e marrë
është vonë ta shohësh fundosjen tënde
nga dora e sherrit të djallit

NGJYRAT
ditën mos e lyp krejtësisht të bardhë
njolla të zeza i fluturojnë vërdallë
dhe lyp e lype të kuqe
sipas një tufe karafilash e buzësh burbuqe
ditën mos e lyp tërësisht të kaltër
ca re të hirta horizonteve i shfaqen
tepihu i ditës nuk të shtrohet vetëm i blertë
flokë verdhat e shquajnë ngjyrën e vet
vetëm kur dorë për dore të kap dashuria
ditës i shfaqen të paparat ngjyra

SHIJA E FORTIFIKUAR
i erdhi stina e harlisjes
dhe vallëzon harlisjen në erë
i shtrin gjymtyrët në të gjitha kahet e shpirjes
secilin gjeth ka ngjyer në fotosintezë
rrezet me afsh të bardhë ia puthin degët
dhe Piktor Klorofili Gjenial
priste shfryrje për vajin e reve
shpërfaq melodi të blertë të gjetheve
thuajse e blerta i përkiste veçse asaj
sa rrëshqitas shohin sytë e i paçim në ballë
*
hija jote nuk erëzon ëndje
porse nuk përfillë mure
njerëzit ngrenë kufi njëri-tjetrit
për çfarë
secili e di dhe asnjëri-tjetrin nuk e falë
përse
për ngastra sherresh të lashta
të cilat kurrë askush
nuk i mori dot me vete
andej në një botë të amshimit tjetër
*
të mbolli nëna ime nënë prej toke
një dorë që besoi në rrënjë
por asnjë kokërr prej teje nuk shijoi
për frytet e tua të forta nuk kishte dhëmbë
kokrrat ia fshehe majit
ia dëftoje qershorit
doemos do tua shpiesh shtatorit e tetorit e le të sprovohen dhëmbët e dhëmballët për të parët lakmitarët * për shkundësit e grabitqarët lakmia pa frenuar i lakoi dhëmbët e dikujt çekani që thyen arra drejton dhëmballa arrë arra mbase rrënjët e tua të thella e të forta plasaritin ngrehina të dobëta për mllefet e tokës dhe barbaritë e botës * vallë si ditka Enigma e Përsosjes së Bukur frytin për ta fshehur flegrat e thara ngjasimesh të trurit ti mbështjellka rrumbullakuar prej murit
që pa e thyer të mos i jepte frytin e fortifikuar përtypjes
dhe vetëm pas thyerjes t`ua çelte portat e shijes

KURDISJA E ZJARRIT
(Me poetin bohem Mirko Gashin)
e dashur: mos ma hiq gotën
i dehur dua ta shoh botën
në asnjë prapavijë nuk shoh armiq
asnjë ngjyrë nuk mi lëbyrë sytë asnjë censurë nuk mi ndalon shijet ti përtypë Dua ta ndjejë këtë botë sipas shijes në gotë të qajë dhe të qesh zezë-ditën me lot ti shijoj hardhitë e kaltërsisë
pa i përfytyruar kufijtë
i dehur jo i vetëm për vete
kështu ia nxjerrkam bunarit të fshehtën
Pse e dua një botë tjetër
enigmat ma lajthisin shpirtin me lloj-lloj veshje
se vera e përhershme
do ta avullojë dhe këtë gotë
Dikush mund të më ketë thënë:
mos e harro thikën e ftohtë
e mikut tënd dhe të bukurën kokë
gjithçka të mos e ndjesh krejt ngrohtë
edhe një shigjetë pas shpine e vashës
edhe një glasë sorrëshkine mbi flokë
edhe një buzëqeshje e ngulur në gozhdë
*
as i esëllt as i dehur
Për etikë nuk do ti ndizeshin epshet plakut Enigma e Përsosjes së Njeriut në gjene ia kurdisi zjarrin një ditë Kalorësit e Apokalipsit edhe diellit do tia mbështjellin akujt
urtësia s`është urti
nëse vetëm loton dhe i gurëzohen lotët