Ditëlindja e gjashtëdhjetë e tetë

Nga Mehmetali Rexhepi

nëna Z më lindi kur drapri korrte grurë dhe njerëz
rrodhi shumëçka mbi mua e harkun tim tash e gjashtëdhjetë e tetë vjet
ishin shkrirë plazma të gjakut nën Urën e Maskatarit
mandej kundërmuan jashtëqitjet dhe mbetjet e “pazarit”
kosëtari im Prijatari i afshit të barit
më dëftonte “ bir nuk e kemi ditë çka asht e keshmja
mas djegies në Kaushë të Mulla Idriz Gjilanit”
e thoshte afër stufës së zjarrit

*
shumëçka rrodhi e u fërkua rreth kreshtës sime
kronikat kishin ngelur si ara shterpa pa koka pa duar
lumenjtë e vegjël rrallë e mburrnin rrjedhën
nuk ua dinim
në cilin det kishin derdhjen
gurgullima u kishte pushuar
shtojca përroskash bënin edhe djersët e tim et
një diell me kryq ortodoksie më nxinte verën
e një kambanë zgjonte dremitjen e mesditës
si një çekan vigan mbi buallin e bërrakës

*
akëcili prej nesh i vinte dheut vesh
sekush ajrit tjetri timpanin erës
vapën me fllade e shtronte një zë Hyjnor
ai i Vaçe Zelës

*
mbi mua kishin vërshëllyer boria dhe breshëri përvëlues
binte dhe çohej brishtësia ato të mbjella fryt-dëshpërues
parcelat e mia shtriheshin mbi ca koka të buta
deviza “shpina ma but se barku” në biruca
mars-prillit të djalërisë ua shporrte aromën lot-sjellësi
medieve të Qytetit të Bardhë të gërryente shpirtin më i ziu acar
sadisti i Shumadisë më kot hipte në shkallë
nuk i mbërrinte caku i shurrës as në mjekër as në ballë
të përmjerrë të Përndritshmin Ipeshkv të Bibliotekës
Pjetër Bogdanin e Prish-Stinës
ky soj xhindosej si t`i shkërmoqej hija Hasan Prisht-Stinës

*
mbi mua rrodhi Universiteti Urtësia Akademia
Vatra e një galerie fytyrash dritë-praruara
iu shtruan hullive t`i mbjellin t`iu çelnin mbi akuj pemët drunjtë e jetës
ngjyrën më të bollshme e kishin të kuqen e gjakut lulet mbëltuar
hija e shqiponjës dykrerëshe krah-hapur mbi çerdhe për të mos ia përvëluar
mbi mua ranë pika rrjedhke edhe gurra e gjakut të Jasharajve
një gjëmë pa lot
që të madhërishmen e flijimit e ngjiti në Pirgun më të lartë në botë

*
rrjedhat në mua i dhanë trajtë një liqeni
ku laheshim me Epin* temperaturat e brengës për t`i freskua
enigmat e pikëshikimeve të Tija nuk i zbërtheje dot
se trembeshe nga pamundësia
Ai kishte mësyrë të përpinte detin me not
tej shikimeve të Epit zhbirohej kaltërsia e qiellit dhe deti
ditëlindjeve të mia çfarë i mbeti
gjakime të pengut Tij në kthjellime

*
frymë e Epit nuk treti në gjithësi ndonëse liqeni u avullua
me nga një copëz dielli në gji gjithandej u “Shenjtërua”
ditëlindja ime
lirisë ia prekje prerjet e thella bashkë me Mikun nga Euro-Atlantiku
ishte një Nënë e lidhur me fëmijë gji-shtjerë
gurin nga zemra ia shkulte Agimi me ca sy-petritë
ditëlindja më ishte ngjizur sprovave të një kronike pa kopertina
prisnim të na bëhej gjaku ujë
gracka e mprehur e shkjaut mu në mes të rrafshit
metastaza e kancerit të urrejtjes në lutjet e popit trashet

*
hyra në verën e Beqës* këmbë zbathur në pyllin “Bukuria e Zezë”
trotuarit assesi të notoja thellësive të metaforës
kundroja nga jashtë atë det të qetë të fshehtësive
atë univers koke të vendosur mbi dy boshte që ecnin
miq të dashur
kam një rradake që i rrokë ose jo sinjalet e tej-botës
nuk ma thoshte Beqa se sintaksa e shqipes kishte aq labirinte
aq lakore reliev simbolesh sinonimesh sa mazë e qepës
që i ndante e bashkonte botët e së vërtetës dhe të gënjeshtrës

*
ditëlindja ime e gjashtëdhjetë e tetë
Lirinë nuk e paskemi dashur të veshur
kot i kërkuake lumenjtë e fëmijërisë
janë arratisur e fshihen tek retë
rrjedhin qiellit nga mëshirë e Shën Terezës

për botën langore pa sherre të bebes

Gjilan, fillim korriku 2019